Παρατηρώ συχνά και χάνομαι από την ταχύτητα των ανθρώπων στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Είσοδοι-έξοδοι και πάλι από την αρχή, σε ελάχιστα λεπτά -μην πω δευτερόλεπτα- ενώ κι εγώ κινούμαι αργά ή γρήγορα, προς κάποιον προορισμό. Κι αν μοιράζομαι τη διαδρομή με κάποια φίλη, προτού προλάβω να χαρώ τη συζήτηση, μια στάση μας χωρίζει, κι ως την επόμενη φορά, κάποια θέματα έσβησαν όπως κι οι άνθρωποι που χάθηκαν από το βλέμμα μας.
Κι αν είναι ένας ξεχωριστός για εμάς άνθρωπος, δεν φτάνουν τα λεπτά αναμονής ενός συρμού, για να πούμε αντίο. Καμιά φορά μάλιστα, παίρνουμε το τρένο για μια ή δύο ή πέντε στάσεις, ως να κατέβουμε να πάμε πάλι πίσω. Κι ύστερα παίρνουμε τηλέφωνο για να μιλήσουμε ξανά για ένα σωρό θέματα και τίποτα μην πούμε, ούτε καν καληνύχτα. Αυτό θα ευχηθούμε με κάποιο μήνυμα αργότερα πολύ.
Με την καλή παρέα, μια διαδρομή μια ώρας, κρατά δέκα λεπτά, και το λεωφορείο ποτέ δεν αργεί. Κι όταν μένεις μόνος, η ίδια διαδρομή διαρκεί δύο ώρες αντί για μια, και το λεωφορείο το περιμένεις μισή ώρα και βάλε. Γι΄αυτό ξυπνήστε νωρίς και πάρτε μαζί το λεωφορείο ή το μετρό. Πηγαίνετε ως κάπου κι ακόμα παραπέρα αν χρειαστεί, αρκεί μόνοι μην μείνετε σ΄ένα βαγόνι γεμάτο μόνους ανθρώπους.
