Η μόδα με τα ηλεκτρονικά εισιτήρια -γιατί περί μόδας πρόκειται, δεν μπορώ να τα φανταστώ να εφαρμόζονται- είναι τόσο ξενέρωτη όσο κι η αντίστοιχη τάση για ηλεκτρονικό τσιγάρο. Σήμερα είδα πρώτη φορά (μετά από ένα χρόνο τοποθέτησης των ειδικών μηχανημάτων) μία κυρία ν’ ακυρώνει ηλεκτρονικό εισιτήριο. Αμήχανη (για να μην πω έντρομη) πηγαίνει στον οδηγό του λεωφορείου:
-Συγγνώμη. Πώς ακυρώνω το ηλεκτρονικό εισιτήριο;Τι το κάνω; (Στον κώλο του το βάζεις ήθελα να πω αλλά έχω επίπεδο και κλασική μόρφωση)
– Το ακουμπάτε στην οθόνη.
-Πώς το ακουμπάω; (Μην κάνεις αυτή την ερώτηση στον σύζυγό σου!)
-Ακουμπήστε το ολόκληρο στην οθόνη.
-Πώς;
-Όπως το κάνατε. Η κυρία τον ευχαρίστησε και πηγαίνει να καθίσει. Ξανασηκώνεται.
Πάλι στον οδηγό:
-Συγγνώμη, εσείς το βλέπεται χτυπημένο;
-Ναι, το χτυπήσατε.
-Σας χιλιοευχαριστώ. Και για πόσο καιρό διαρκεί. 5 ημέρες;
-Για πόσες ημέρες βγάλατε;
-Για 5.
-Ε τότε για 5 είναι.
-Σας ευχαριστώ. Α! Και που πηγαίνει αυτό το λεωφορείο; -Χαλκοκονδύλη.
-Α! Εκεί πηγαίνω.
(Είναι ηλίθια, δεν εξηγείται αλλιώς. Εσείς νομίζετε πως θα κρατήσει το ηλεκτρονικό εισιτήριο; Πόσο κάρβουνο θ’ αντέξουν ακόμα οι οδηγοί; Όσα ΕΣΠΑ και να μας δώσουν)
