Μπορεί να έχει φύγει ο Αύγουστος, μπορεί να έχουν τελειώσει για τους περισσότερους οι διακοπές του καλοκαιριού, μπορεί να έχουμε επιστρέψει στη δουλειά, μα η μετακίνηση με τα MMM βρωμάει καλοκαίρι. Πόσο ιδρώτα να χωρέσει μια αναπνοή; Πόσο καθαρό αέρα μπορείς να έχεις με κλειστά παράθυρα λόγω κλιματισμού;
Στην επιστροφή μου το πρώτο βαγόνι, κάθομαι δίπλα σ΄ένα νεαρό με σαγιονάρα-διχάλα. Φαίνεται πως έχει μαυρίσει από τον ήλιο. Ο τύπος κάθεται αραχτός και διαβάζει τον «Τρυποκάρυδο» του Τομ Ρόμπινς. Παρατηρώ το μενταγιόν του. Είναι ένας αναπτήρας, πιασμένος με χοντρό κορδόνι.
Κάποια στιγμή, ενώ διαβάζει τεντώνει το χέρι του να ξύσει τα πλευρά του. Χωρίς να το καταλάβει αρχίζει να ξύνει εμένα. «Καλώς τον τρυποκάρυδο», σκέφτομαι. Στην επόμενη στάση, αδειάζει η απέναντι θέση. Μετακινούμαι. Αράζουμε κι οι δύο, πιάνοντας ο καθένας από μια διπλή θέση. Με κοιτάζει και μου λέει «Την καλύτερη δουλειά έκανες αδερφέ μου». Η υπόλοιπη διαδρομή είναι ήσυχη, χωρίς ιδρώτα και χωρίς ξυσίματα.
