Πόσες φορές δεν συναντάμε γνωστούς μας στα ΜΜΜ, και πιάνουμε την κουβέντα; Αυτός ο χαμένος χρόνος -που επίτηδες χάσαμε- πρέπει ν’ αναπληρωθεί σε ελάχιστα λεπτά. Οι διαδρομές που δεν είχαμε υπολογίσει πως θα μοιραστούμε με κάποιον και τελικά καταλήγουμε να λέμε τόσα ασήμαντα πράγματα και βλέπουμε τον άλλο να παίρνει το πιο βαθυστόχαστο ύφος.
Σήμερα είχα μία τέτοια συνάντηση. Σκέφτηκα πως ήταν αγένεια να φοράω τα μεγάλα λευκά ακουστικά, έως και πρόκληση, και έπιασα κουβεντούλα με ξέφρενο ενθουσιασμό. Ενώ τα λέγαμε όμως, άρχισα να νιώθω βία, από το να είμαι αναγκασμένος να συνεχίσω την συζήτηση με κάποιον που γενέθλια να μου έλεγε το fb πως έχει, χρόνια πολλά δε θα του έστελνα. Ενώ μιλούσα δε, εκείνη ενθουσιαζόταν και κρατούσε σημειώσεις στο κινητό -κοινώς, μ’ έγραφε. Ξαφνικά, θυμήθηκα πως έφτασε η στάση μου (θα έπαιρνα το επόμενο λεωφορείο το δίχως άλλο).
Την επόμενη φορά δε θα μπω στον πειρασμό να βγάλω τα μεγάλα λευκά ακουστικά μου. Ένα νεύμα στον άλλο φτάνει, για να δει ότι τον αναγνώρισες και δεν τον έγραψες. Στην τελική, προτιμώ τις μοναχικές διαδρομές, από τις προσποιητές συζητήσεις.
