Το καλοκαίρι είναι πια ανάμνηση αποθηκευμένη κάπου στον σκληρό. Ο δυνατός αέρας και το κρύο άνοιξαν τις πρώτες μύτες. Να ντύνεστε ζεστά για να χαρεί κι η μαμά. Δεν περίμενα ποτέ να το πω, αλλά μάνα, με πήρε και με σήκωσε ο αέρας. Δεν το συζητώ πια για ανοιχτά παράθυρα.
Απόψε το βράδυ μπαίνω στο telematics, και βλέπω 3′ αναμονής και χαίρομαι. Φτάνω στην Κηφισιά και βλέπω ο δρόμος να κλείνει. Αστυνομικοί φωνάζουν. Τρομάζω. Έργα γίνονται; Μπααα. Στην Ελλάδα πια δε γίνονται έργα. Ανεβαίνω στην πλατεία μήπως εκεί βρω λεωφορείο. Τα λεπτά περνάνε. Ξαφνικά βλέπουμε στην απέναντι πλευρά ένα λεωφορείο να φεύγει με μεγάλη ταχύτητα.
Ακούω αγανακτισμένους επιβάτες να λένε πως τα λεωφορεία κάνουν διαφορετικό δρομολόγιο γιατί ο αέρας έριξε ένα δέντρο μπροστά από τον σταθμό. Τρέχουμε 1 χιλιόμετρο για να φτάσουμε 3 στάσεις μετά. Προλαβαίνουμε λεωφορείο. Άδειο φυσικά γιατί δεν εξυπηρέτησε τους βασικούς σταθμούς. Σκέφτομαι τους ανθρώπους που περιμένουν ακόμα στην προηγούμενη στάση, αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι. Βάζω ν΄ακούσω μουσική για να μην ακούω τους συνεπιβάτες μου που βήχουν. Καλώς ήρθες φθινόπωρο.
