Στο πρώτο βαγόνι καθημερινά βλέπουμε διάφορες αγενείς συμπεριφορές που μας θυμώνουν για την ανθρωπότητα. Προχτές, μπαίνει ένα ζευγάρι ηλικιωμένων. Ο άντρας κρατάει βαλίτσα. Παρατηρεί έναν νέο, που κάθεται αραχτός. Ψελλίζει «Κάθεται μέσα στη μέση και δεν σκέφτεται τους άλλους». Του χτυπάει τα πόδια με την βαλίτσα (τυχαία σίγουρα) και κάθεται στην απέναντι θέση. Μιλάει λίγο πιο δυνατά, ώστε να γίνεται αντιληπτός «Πωπω, τι άξεστος που είναι. Δεν σκέφτεται τους άλλους» και κλωτσάει (τυχαία σίγουρα) τον νεαρό.
Αφού κάτσει, ψιθυρίζει στη γυναίκα του «Κοίτα τον. Δεν τον νοιάζει καθόλου που παρεμποδίζει τους άλλους να κάτσουν». Ο νεαρός αποφασίζει ν΄απαντήσει «Συγγνώμη αν τα πόδια μου σας παρεμποδίζουν, αλλά το ίδιο κάνει η βαλίτσα σας που καταλάθος με χτύπησε, το ίδιο κάνει και η γλώσσα σας που είναι εξίσου μακριά με τα πόδια μου, το ίδιο κάνει και το βιτριόλι που έχει η ψυχή σας». Ο νεαρός σηκώθηκε και κατέβηκε από το τρένο.
(Ποιος από τους δύο ήταν περισσότερο αγενής;)
