Ω, μα δεν είναι υπέροχο να έχεις το πρόσωπό σου στο τζάμι και να βλέπεις τη βροχή να χαϊδεύει το παράθυρο; Μετά από μια γεμάτη μέρα στη δουλειά, η διαδρομή με το τρένο –αν έχεις και θέση- μπορεί να φανεί μια χαλαρωτική στιγμή της ημέρας. Ακουστικά στ’ αυτιά με αγαπημένη μουσική ή ένα καλό βιβλίο για παρέα κι οι σκέψεις φεύγουν η μία μετά την άλλη σαν τους σταθμούς. Εκεί όμως που κάθομαι, καταλαβαίνω πως ο διπλανός μου κλαίει με λυγμούς. Είναι ένα νεαρό αγόρι που φοράει ένα πανέμορφο τζάκετ. Σκέφτομαι να τον ρωτήσω τι συμβαίνει κι αν μπορώ να βοηθήσω. Από την άλλη, σκέφτομαι πως όταν κάποιος έχει τα δικά του βάσανα, δε χρειάζεται κάποιον παντελώς άγνωστο ν’ ανακατευτεί. Έτσι σκέφτομαι, μα δεν χαλαρώνω πια με τη μουσική. Ενώ αλλάζει το κομμάτι, βλέπω ένα χέρι να δίνει ένα πακέτο χαρτομάντηλα στο αγόρι. Είναι η διπλανή του. Τον ρωτάει αν όλα είναι καλά. Κλείνω τη μουσική και λαθρακούω:
-Τι έχεις;
-Δεν είναι κάτι.
-Όχι, κάτι είναι για να κλαις.
-Να, το αγόρι μου. Μου είπε πως θα κάτσει σπίτι, ύστερα τσακωθήκαμε για βλακείες και τώρα είναι έξω με άλλη παρέα και φαίνεται να περνάει καλά.
-Πόσο καιρό είστε μαζί;
-Έναν χρόνο περίπου, αλλά δεν ξέρω αν είμαστε ακόμα μαζί.
-Είσαι πανέμορφος, το ξέρεις;
-Σ’ ευχαριστώ πολύ, αλλά δεν είμαι.
-Σπουδάζεις;
-Στην Καλών Τεχνών.
-Φαίνεται ότι είσαι καλλιτεχνική φύση. Από πριν που σε είδα, ήθελα να στο πω.
(Κάνει να της δώσει τα χαρτομάντιλα). Όχι, κράτα τα. Μπορεί να τα χρειαστείς ξανά.
-Σ’ ευχαριστώ πολύ. Δεν ήταν ανάγκη να…
-Σσσς. Μην κλαις για κανέναν. Έχεις πιο όμορφα πράγματα να κάνεις.
Κατεβαίνοντας από το βαγόνι, σκέφτομαι γιατί κάτι που θα έπρεπε να σε κάνει χαρούμενο, να σε κάνει τόσο δυστυχισμένο. Η αλήθεια είναι όμως αυτή, όσο κι αν προσπαθούμε για μία σχέση, ή για ένα συναίσθημα, δεν γίνεται να έχεις πάντα αυτό που χρειάζεσαι. Εύχομαι στον άγνωστο φοιτητή, να χαμογελάει στις επόμενες διαδρομές του.
