Κυκλοφορώντας στα μέσα μαζικής μεταφοράς, κάθε μέρα δεχόμαστε διάφορες συμπεριφορές, που εκτείνονται από το τελείως αδιάφορες ως το επιθετικά ενοχλητικές. Στις αδιάφορες, απλά κοιτάμε την οθόνη του κινητού, τη σελίδα του βιβλίου ή ακόμα κι έξω από το παράθυρο. Πως αντιδρούμε όμως στις ενοχλητικές συμπεριφορές;
Εχτές το πρωί μπαίνει στο πρώτο βαγόνι ένας κύριος γύρω στα 60. Καλοστεκούμενος και με όρεξη για καβγά. Φιγούρα τυπική. Βλέπει μια κοπέλα που κάθεται, ενώ αυτός στέκεται, μα δεν πιάνει κουβέντα. Στον επόμενο σταθμό ανεβαίνει μια ηλικιωμένη γυναίκα. Τότε πλησιάζει την κοπέλα και λέει από πάνω της:
– Οι νέοι πρέπει να σέβονται τους μεγαλύτερους, όχι να αράζουν πρόστυχα αφήνοντας μας να κουραζόμαστε. Δεν την βλέπεις την κυρία; Σήκω.
– Παρακαλώ;
Η ηλικιωμένη λέει πως δε θέλει να καθίσει, γιατί κατεβαίνει στην επόμενη στάση και πως δε χρειάζονται οι φωνές πρωί-πρωί.
– Όχι κυρία μου, πρέπει να σέβονται.
– Αν θέλει η κυρία να καθίσει θα μου το πει. Εγώ δεν την είδα;
– Α, δεν την είδες. Κι εγώ που στο λέω γιατί δε σηκώθηκες;
– Προσέξτε τον τόνο της φωνής σας. Την όρεξη σας έχουμε νομίζετε; Άντε από εκεί.
Εκείνη την ώρα μπαίνει στη συζήτηση μια μεσήλικας:
– Ν΄αφήσεις το κορίτσι ήσυχο. Να κάνεις κήρυγμα στα δικά σου τα παιδιά. Και βέβαια οι νέοι πρέπει να παραχωρούν τη θέση τους στους μεγαλύτερους, αλλά αυτό πρέπει μόνη της να το καταλάβει. Εσύ τι θες; Διψάς για σαματά ή μήπως θες να κάτσεις; Άντε κάτσε όρθιος και μη μιλάς. Μάθαμε πια όλοι να κάνουμε κήρυγμα. Νομίζουμε πως είμαστε οι μεγάλοι δάσκαλοι. Στα παιδιά σου τι κάνεις; Αν όλοι κοιτούσαμε τα παιδιά μας, τότε όλα τα παιδιά θα ήταν καλύτερα. Δε θα κάνετε εσείς κήρυγμα παντού για είστε μεγαλύτερος ή γιατί στέκεστε εκεί από πάνω μας. Ακούσατε; Καλημέρα σας.
Ο άντρας δεν απαντά. Κατέβηκε μετά από δύο στάσεις. «Παλιόγερε», ψιθύρισε η κοπέλα.
(Νομίζω ήταν και οι δύο ανάγωγοι με συμπληρωματικό τρόπο. Ίσως όμως και κάτι να κέρδισαν.)
