Στο πρώτο βαγόνι όπως και σε όλα τα ΜΜΜ ακούμε καθημερινά κάθε καρυδιάς καρύδι. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν τέτοια ανάγκη να μιλήσουν που δεν μπορούν αν δεν πιάσουν κουβέντα.
Την Κυριακή, στη συνοικία του Αγίου Παντελεήμονα, ήμουν επιβάτης σ’ ένα λεωφορείο. Με αφορμή μία διένεξη του οδηγού με μία ηλικιωμένη, άρχισε μία συζήτηση. Ο οδηγός λέει πως στην Ελλάδα δεν είχαμε ποτέ κράτος. Ένας επιβάτης θίγεται και λέει «ε όχι και δεν είχαμε ποτέ. Ναι, με το Πασόκ και τη Νέα Δημοκρατία πηγαίναμε κατά διαόλου, αλλά όταν ήταν ο Παπαδόπουλος στην εξουσία η χώρα λειτουργούσε σωστά. Γι’ αυτό τον έριξαν. Ό,τι πηγαίνει καλά το διαλύουν.»
Πάνω που ήλπιζα πως κάποιος θα του αντιλογούσε, απαντάει ένας άλλος επιβάτης «όλοι πούστηδες είναι και βολεψάκηδες. Κι ο Βενιζέλος ο παλιός πούστης ήταν. Γι’ αυτό δεν τον ήθελαν ούτε οι Κρητικοί. Ο Παπανδρέου με τους Αμερικανούς ήταν. Όλοι με τους ξένους είναι, με τους γερμαναράδες».
Κατεβαίνοντας από το λεωφορείο, είδα έναν κουτσό μετανάστη να κάθεται στο γρασίδι. Το χαμόγελό του ήταν τόσο όμορφο. Διαβάζω ένα σύνθημα της Χρυσής Αυγής στους τοίχους. Επικρατεί παντού ο φασισμός. Και δεν βλέπει ούτε φύλο ούτε ηλικία.
Στο ίδιο λεωφορείο είδα όμως, και μία πανέμορφη μετανάστρια γύρω στα 50 να πιάνει κουβέντα μ’ έναν 74χρονο που ετοιμάζεται να κάνει μεταπτυχιακές σπουδές για ν’ ακονίσει το μυαλό του.
