Κατέβαινα τη σκάλα του τρένου ήσυχη, ώσπου ακούω εκείνο το θόρυβο που μαρτυρά πως μάλλον το τρένο πλησιάζει. Πρέπει να βιαστώ! Ανασκουμπώνομαι και αρχίζω να κατεβαίνω γρήγορα τη σκάλα. Συνήθως δε με ενδιαφέρει να το χάσω και να πάρω το επόμενο. Αυτή τη φορά όμως, τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Σα να με τράβηξε κάτι να βιαστώ.
Πρόλαβα και μπήκα στο βαγόνι ακριβώς τη στιγμή που οι πόρτες κάνουν τον χαρακτηριστικό ήχο ότι ο συρμός αναχωρεί. Ξεφυσάω και αμέσως κοιτάζω τριγύρω για να βρω το σημείο με το λιγότερο κόσμο. Όντας τυχερή, εντοπίζω μια άδεια γωνία και κάνω μερικούς ελιγμούς για να βρεθώ εκεί.
Το τρένο σταματάει απότομα και χωρίς να το θέλω πέφτω πάνω σε μια κοπέλα που βρισκόταν με γυρισμένη την πλάτη. Ζητάω μηχανικά «Συγγνώμη». Η άκρη του ματιού μου κολλάει πάνω της, σαν να μου φαίνεται γνωστή. «Μπα, σιγά μην είναι αυτή μέσα σε τόσο κόσμο», σκέφτομαι και προχωρώ. Φτάνω στη γωνία που τόσο ήθελα, προκειμένου να βρω ελάχιστα λεπτά ησυχίας.
Πλέον, βλέπω ολοκάθαρα το πρόσωπο της κοπέλας. Οικείο πρόσωπο. Αγχώνομαι! Αν μπορούσα θα κατέβαινα από το βαγόνι την ίδια στγμή. Όμως δε χρειάστηκε, κατέβηκε πρώτη. Το βλέμμα μου έχει παγώσει, μα η σκέψη μου τρέχει. Τι φοβόμαστε άραγε περισσότερο οι άνθρωποι; Τη δική μας αντίδραση ή των άλλων; Το ότι τσακωθήκαμε δεν αναιρεί τις όμορφες στιγμές της φιλίας μας. Μα ξεχνάω, αυτές τις επισκιάζει ο θυμός, ο εγωισμός και ο φόβος της απόρριψης. Συναισθήματα που όλοι τα βιώνουμε και που κι εγώ τα βίωσα την ώρα που την κόιταζα. Αν της μιλούσα τι θα άλλαζε; Σίγουρα το παρόν, μπορεί και το μέλλον! Ακόμη και η ιστορία που γράφω θα ήταν διαφορετική.
Κάθε φορά που θυμώνεις με κάποιους ανθρώπους, σκέψου αν ΄αρέσει να ζεις μαζί ή χωρίς αυτούς. Η ζωή ομορφαίνει πιο πολύ όταν είσαι με φίλους. Ξέχνα ό,τι σε βαραίνει, μη φοβάσαι να συγχωρείς, αγάπα δυνατά! Ζήσε την κάθε στιγμή σαν να είναι η πρώτη και η τελευταία. Δε θα έχεις πάντα τις ίδιες ευκαιρίες. Οι άνθρωποι διαφέρουν, έτσι διαφέρουν και οι στιγμές. Μαζί με αυτά και ολόκληρη η ζωή!
Ιστορία από την Λυδία Καραθανάση
