Στο γνώριμο 608, κάθομαι παράθυρο -καταλαβαίνετε γιατί άνεση μιλώ- και κάνω επανάληψη τις σημειώσεις για το μάθημα που δίνω. Ακούω μουσική. Νιώθω ένα έντονο σκούντηγμα. Είναι μία ηλικιωμένη κυρία.
-Συγγνώμη που σας ενοχλώ ε, συγγνώμη. Αλλά δεν μπορώ να μην σας πω αυτό που είπα και στην κοπέλα που καθόταν προηγουμένως στη θέση σας και συγγνώμη για το θάρρος μου, αλλά πρέπει να σας τα πω. Εσείς είσαστε νέος και δεν το σκέφτεστε, αλλά εμένα είναι χρέος μου να σας το πω. Δεν είναι σωστό να διαβάζετε είτε από το βιβλίο σας είτε από την ταμπλέτα σας ενώ είμαστε εν κινήσει. Δεν το καταλαβαίνετε, αλλά κάνετε κακό στα μάτια σας. Κάποια πράγματα πρέπει να σας τα λέμε εμείς οι μεγάλοι. Μην ακούτε ούτε τη μάνα σας ούτε τις τριγύρω. Επίσης, όταν διαβάζετε, το φως να πέφτει πάνω στο σημείο που βλέπουν τα μάτια, δηλαδή το βιβλίο. Τι άλλο μένει; Α! Σ’ εσάς του νέους αρέσει να φοράτε και μαύρα γυαλιά, αλλά τα μάτια κουράζονται. Συγγνώμη που σας τα λέω όλα αυτά, αλλά πρέπει να σας τα πω. Έχουμε και λέμε (παράλληλα τεντώνει τα δάκτυλά της για να μετρήσει): πρώτον δεν διαβάζουμε εν κινήσει, δεύτερον φωτίζουμε όπου διαβάζουμε, τρίτον δε φοράμε μαύρα γυαλιά. Και συγγνώμη που σας ενόχλησα. Καταλαβαίνω πως θέλατε να διαβάσετε, αλλά ο λαός λέει «εκατό χρόνια να ζεις, εκατό χρόνια να σπουδάζεις». Ε, κάτι θα ξέρει ο λαός.
-Όχι, καλά κάνετε. Εσείς τι έχετε σπουδάσει;
-Γιατρός
-Α γιατρός!
-Ναι, χεχε. Γι’ αυτό πήρα το θάρρος.
-Καλά κάνατε.
-Να σας ρωτήσω. Αυτό το λεωφορείο πηγαίνει στο νεκροταφείο;
-Ναι, ναι. Μην ανησυχείτε.
-Να είστε καλά. Και να προσέχετε τα μάτια σας να μην τα χάσετε.
(Χωρίς να έχω πιει καφέ με σκέφτομαι να χάνω τα μάτια μου στο νεκροταφείο που την θάβουν και μου φεύγει το άγχος για το μάθημα)
