Το πρώτο βαγόνι μπορεί –γιατί όχι;- να αποτελέσει και πεδίο καλλιτεχνικών συζητήσεων.
Σάββατο βράδυ στον σταθμό Ομονοίας, δύο άντρες περίμεναν τρένα με αντίθετες κατευθύνσεις. Ο ένας ήταν γύρω στα 30, μετανάστης από την Αίγυπτο που μόλις έφτασε στην Ελλάδα για να δουλέψει σε μια εμπορική εταιρεία. Ο άλλος, ένας φοιτητής. Ο –δεν ξέρω το όνομά του, οπότε θα τον αποκαλώ Αιγύπτιο- δεν ήξερε πολλά από την Αθήνα και προσπαθούσε να δει πως θα πάει σπίτι του με την αυριανή απεργία των ΜΜΜ. Ο φοιτητής ετοιμαζόταν να πάει σε μια θεατρική παράσταση. (Θα μεταφέρω το διάλογο στ’ αγγλικά για να μη χάσει την ιδιαιτερότητά του)
-Excuse me, can you say to me, what that announcement was about?
-It was about… The said that tomorrow train workers will be on strike and they apologize I suppose.
-Strike? Why they strike?
-I am not sure, but they strike. That’s for sure.
-It’s nice that you speak English. I was trying for long time to communicate with somebody.
-Of course, I speak English. Everybody in my age does. Where are you from?
-Egypt. I came here for a job.
-Egypt? That’s great! I really love Egypt.
-Have you been there?
-No, but I like your culture. Pyramids and stuff.
-Oh, you speak about the ancient culture. Egypt is not like that nowadays. There are a lot cultural things there. Where are you going now?
-To a theatrical play and I think I am going to be late.
-Theatrical play? Are you an actor?
-No… I wish I was. I am going to attend a theatrical play. I just love theatre.
-Me too. After my degree in Economics, I did a Master in English Literacy and I had Shakespeare courses. I really loved Othello, Macbeth and Coriolanus.
-Have you studied Literacy? Wow! Shakespeare is my favorite actually.
(Έρχεται το τρένο του Αιγυπτίου)
-I really liked our talk. Maybe we can change telephone numbers or facebook accounts.
-Em.. Maybe you give me your number and I will call you.
(Ήταν όμορφη σκηνή στα μάτια μου, γιατί συνήθως έχουμε τη θεώρηση ότι οι μετανάστες είναι μόνο αυτοί που κάνουν τις χαμαλοδουλειές και δε βλέπουμε ότι μπορεί να έχουν καλές θέσεις σε μια εταιρεία, να έχουν 2 ή 3 τίτλους σπουδών και να ασκούν γοητεία μιλώντας και μια γλώσσα ξένη προς αυτούς. Θυμάμαι επίσης, αυτούς τους «πρήχτες» με τα βραχιολάκια στις σκάλες του σταθμού Νερατζιώτισσας. Συνομιλώντας μ’ έναν από αυτούς, ήταν από τη Νιγηρία –το αναφέρω καθαρά για αντι-στερεοτυπικούς λόγους- είχε σπουδάσει Οικονομικά, αλλά η ανεργία τον έφερε στην Ελλάδα. Οι Έλληνες πτυχιούχοι δεν έχουν πάει ποτέ σε άλλη χώρα –Γερμανία, Αυστραλία, Γαλλία, Βέλγιο- για να κάνουν μια δουλειά ξένη από αυτή που σπούδασαν καθαρά για βιοποριστικούς λόγους;)
