Έτσι θα τιτλοφορούταν μία βεριστική ταινία με θέμα τις μετακινήσεις με τ΄αστικά (για να πιάσουμε και το κοινό της Θεσσαλονίκης) λεωφορεία. Την περασμένη εβδομάδα, βιώσαμε άλλο ένα τέτοιο περιστατικό.
Όλα άρχισαν όταν επιβιβάστηκαν ένας παπάς κι ο μεσήλικας συνοδός του. Ο μεσήλικας ζήτησε μία θέση για τον σεβάσμιο φίλο του,κι αφού του παραχώρησε μία κυρία, άρχισε ν΄αναζητήσει μάταια μία θέση για τον ίδιο. Κάπου εκεί, άρχισε ο μονόλογος:
«Νεαρέ, σήκω να κάτσω. Δεν ακούς; Εμείς οι παλιότεροι ξέραμε τι πάει να πει σεβασμός. Είμαι κουρασμένος άνθρωπος. Σήκω να κάτσω. Έχεις κουραστεί ποτέ εσύ; Δεν απαντάς καν; Γαμώ την παναγία μου.»
Σηκώνεται μία κυρία γύρω στα 40. «Εσείς σηκώνεστε; Βλέπετε αυτούς τους μαντράχαλους που κάθονται; Είναι όλοι ξένοι. Επίτηδες κάθονται για να μας την σπάσουν. Δεν είναι ν΄ασχολείσαι μαζί τους».
Έχω αρχίσει να νιώθω αναίσθητος με όλους αυτούς. Η αγένεια τελικά δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.
