Όπως κάθε μέρα, έτσι και σήμερα πήρα το τρένο για να κατέβω στη σχολή. Μπήκα στο βαγόνι και έπιασα αμέσως την πρώτη γωνία που υπήρχε κενή. «Κάθε μέρα η ίδια διαδρομή», σκέφτηκα. Ρουτίνα που σκοτώνει τη φαντασία. Το τρένο έχει κιόλας φτάσει στην επόμενη στάση.
Επιβιβάστηκε βιαστικά ένας άντρας, ο οποίος ήρθε και στάθηκε δίπλα μου.Ήταν περίεργα ντυμένος, ασυνήθιστα. Γιατί ποιος λογικός άνθρωπος βγαίνει από το σπίτι του με τις πιτζάμες; «Ή άστεγος ή τρελός θα είναι»,σκέφτηκα. Ένιωθα περίεργα που βρισκόταν δίπλα μου, αν και το πρόσωπό του δεν φανέρωνε κάποιο κίνδυνο, όσο έναν άνθρωπο που έχει αγχωθεί.
Χτύπησε το κινητό του, και ακούγοντας όσα είπε, το μυαλό μου έκανε στροφή 360 μοιρών. «Έλα, βγήκα μια στιγμή να δω κάτι στην πόρτα και κλείστηκα έξω από το σπίτι, δυστυχώς με τις πιτζάμες. Αλλά είμαι στο τρένο, πηγαίνω στη συνέντευξη, έστω και με αυτό το ντύσιμο«. Γύρισα απότομα το κεφάλι μου προς τη μεριά του και τον κοίταξα. Με κοίταξε μες στα μάτια και μ΄ένα ιδιαίτερο ύφος και συναίσθημα μου είπε πως «Είναι το όνειρό μου!».
Ποιος θα το πίστευε όλο αυτό; Στην εποχή που οι άνθρωποι σε κρίνουν με το πώς είσαι εξωτερικά, κάποιοι τολμούν και βασίζονται απλά σ΄αυτό που έχουν μέσα τους. Γιατί όταν ονειρεύεσαι δε μπορεί τίποτα να σε σταματήσει. Έτσι, ενώ βιάστηκα να μιλήσω για ρουτίνα, η ζωή μου έδωσε ένα μάθημα. Τα όνειρα και η φαντασία σου είναι η εξέλιξή σου!
Ιστορία από τη Λυδία Καραθανάση
