Στο πρώτο βαγόνι έχουμε γράψει αρκετές φορές για τους λόγους των επαιτών. Είναι και μέρες γιορτινές και το κλίμα της φιλανθρωπίας είναι στα πάνω του.
Εχτές, λοιπόν, μπαίνει στο τρένο μια κυρία άνω των 50. Αρχίζει να κλαίει κρατώντας στα χέρια της ένα χαρτί του ΟΑΕΔ.
«Κύριοι και κυρίες, ο Θεός να σας φωτίσει αυτές τις μέρες. Βρέθηκα σε αυτήν την ηλικία άνεργη να φροντίζω την άνεργη κόρη μου και τα δύο της μωρά. Καμία στήριξη από πουθενά. Εγκρίθηκε το κοινωνικό μέρισμα, αλλά μέχρι να το πάρουμε δεν έχω να πάρω ούτε τ΄απαραίτητα για τα παιδιά. 5, 10 λεπτά από το υστέρημα σας για εμάς είναι βοήθημα. Με κοιτάει το μωρό 4 ετών και δεν έχω να του δώσω το γάλα του.»
Δύο επιβάτες δίνουν χρήματα στη γυναίκα. Αφού απομακρυνθεί, ένας άντρας παρατηρεί «4 ετών και το λέει μωρό. Δεν ξέρεις που αρχίζει η αλήθεια και που το ψέμα με όλους αυτούς». Μου φαίνεται κυνικός.
Στην επόμενη στάση η επαίτης μπαίνει ξανά στο βαγόνι κι αρχίζει τον ίδιο μονόλογο χωρίς να χάνει λέξη. Είχε ξεχαστεί κι επιβιβάστηκε στο ίδιο βαγόνι. Μέχρι να φτάσουμε στο κέντρο είχαν ακολουθήσει άλλοι 3 επαίτες.
Δεν σκέφτηκα να δώσω σε κανέναν χρήματα, γιατί δεν έχω υστέρημα και δεν μπορώ ν΄απαντήσω στην ερώτηση του συνεπιβάτη μου, δηλαδή πού ξεκινά η αλήθεια και πού το ψέμα.
