Τις τελευταίες μέρες, γίναμε όλοι μάρτυρες της τεράστιας ταλαιπωρίας για την έκδοση ηλεκτρονικής κάρτας μεταφορών. Σε συνδυασμό, με την κουφόβραση, την ζέχνη και το γνώριμο στριμωξίδι στα μέσα μαζικής μεταφοράς, οι μετακινήσεις ήταν σχεδόν αφόρητες.
Ωστόσο απόψε, βίωσα μία πραγματικά όμορφη εμπειρία. Είχαμε βγει μ΄έναν φίλο στο κέντρο, αφήνοντας το αμάξι κοντά στην Ακρόπολη. Μετά την έξοδο, τον συνόδευσα ως το αμάξι, καθώς είχα ξεχάσει το καπέλο μου. Αφού πήρα το καπέλο, κλείδωσε το αμάξι και προσφέρθηκε να με πάει ως το μετρό. Η Αθήνα ήταν υπέροχη.
Κατεβαίνοντας στον σταθμό, οι κυλιόμενες δεν λειτουργούσαν. Τα σκαλιά δεν ήταν τόσο αντιπαθητικά απόψε. Η αναμονή ήταν μόνο δύο λεπτά. Ένιωθα άσχημα να τον αποχαιρετήσω τόσο βιαστικά, ενώ εκείνος με συντρόφεψε στην διαδρομή. «Θα με αντέξεις για τα επόμενα 8 λεπτά;» τον ρωτώ, καθώς το επόμενο δρομολόγιο ερχόταν σε 10΄. Βάλθηκε να μου περιγράφει με τον πιο όμορφο και θεατρικό τρόπο εμπειρίες του από τα παλιά.
Κοιτούσα τον λεπτοδείκτη και σκεφτόμουν αν θα ήταν υπερβολή να χάσω άλλο ένα τρένο. Σκέφτηκα, πως θα έχω πολλές ευκαιρίες, δηλαδή πολλά οκτάλεπτα, τις επόμενες μέρες κι εβδομάδες. Είπαμε καληνύχτα, ενώ η Μελίνα, χαιρετούσε την Ακρόπολη και η νύχτα την ημέρα.
