Στο πρώτο βαγόνι, συχνά καταλήγουμε από πλήξη ή περιέργεια να κρυφακούμε συνομιλίες άλλων, συχνά αγνώστων. Είναι συναρπαστικό εδώ που τα λέμε να μπαίνεις για λίγο στη συζήτηση κάποιου που δεν έχεις καμία σχέση και να δεις πώς σκέφτεται ή ζει τη ζωή του. Προσωπικά, πάντα μου προκαλούσε έξαψη ένας παντελώς άγνωστος. Ποτέ μου όμως, δεν μου ήρθε η παρόρμηση να μιλήσω σε κάποιον απ’ αυτούς. Θυμάμαι μια ζωή τη γιαγιά μου να πιάνει κουβέντα και μάλιστα με άνεση με την διπλανή της παντός καιρού και περίστασης. Τις προάλλες λοιπόν, ήμασταν με μία φίλη στο πρώτο βαγόνι, το «κουπέ» όπως μ’ αρέσει να λέω. Εκείνη μου διηγούταν την εμπειρία της από την θερινή της δουλειά στη Μύκονο. Ενώ μιλούσαμε, ξεπετιέται από σπόντα μία γυναίκα και λέει «έρχομαι να κάτσω κοντά σας γιατί θέλω κι εγώ ν’ ακούσω για την Μύκονο». Ούτε λίγο ούτε πολύ, η γυναίκα αυτή κάθισε μαζί μας ως το τέλος της διαδρομής κι έκανε τις πιο αδιάκριτες ερωτήσεις σαν να ήταν δημοσιογράφος στην εκπομπή της Στεφανίδου. Το ευγενές της παρουσιαστικό σ’ έκανε να μην έχεις άλλη επιλογή. Τελικά δεν ξέρω, αν είναι και τόσο ωραίο να κρυφακούς, αλλά αν με ρωτάτε, θα επιμείνω πως το κρυφάκουσμα πρέπει να παραμείνει ιδιωτικό.
