Το ηλεκτρονικό εισιτήριο, προσωποιημένο ή μη, έχει μπει πια στη ζωή μας. Ουρές επί ουρών, ελλειπή δικαιολογητικά, αποτυχημένες φωτογραφίες και οι μπάρες που δεν έχουν κλείσει, είναι τα παρελκόμενα. Οι ουρές που θυμίζουν την ουρά για τη συναυλία των Bon Jovi ή για τα μειωμένα εισιτήρια του Θεάτρου Τέχνης, είναι πια μία καθημερινότητα.
Μία μεγάλη μερίδα του επιβατικού κοινού κινείται πια με την Athena Card, έχοντας φορτίσει την κάρτα με απεριόριστες διαδρομές για ένα μήνα. Άλλοι – οι λεγόμενοι «τολμηροί» – έχουν αδιαφορήσει για την έκδοση του ηλεκτρονικού εισιτηρίου, ίσως απογοητευμένοι από την αναμονή.
«Τι παίζει;», ρωτάνε κι ύστερα προχωράνε ανεπηρεάστοι από το θέαμα. Οι «πιο τολμηροί» λένε «Θα προχωράω έτσι μέχρι να κλείσουν οι μπάρες και βλέπουμε». Παράταση στην παράταση και τσάμπα για πάντα.
(Εγώ πάλι παρέλαβα με συστημένο την κάρτα, αλλά την άφησα κούφια)
