Στο πρώτο βαγόνι νέα παιδιά θέλουν να παίξουν μπάσκετ, μιλούν όμως διαφορετική γλώσσα (ή όχι).
Γυρνώντας μεσημέρι από εκπαιδευτική μου δραστηριότητα, κάθομαι στο πρώτο βαγόνι, δίπλα από έναν πολύ ψηλό αγόρι αφρικανικής καταγωγής. Είχε καλοδουλεμένα χαρακτηριστικά που θ’ αποτελούσαν σίγουρα έμπνευση στον Gauguin. Ο κύριος που κάθεται απέναντι από τον νεαρό, του απευθύνει το λόγο μ’ ένα σαρκαστικό χαμόγελο «you (κάνει κίνηση και δείχνει την μπάλα) ball;». κι ο νεαρός γνέφει θετικά. Ο κύριος λέει στους διπλανούς του πως «δεν έχει δουλειά γιατί είναι δύσκολος καιρός» ποντάροντας μάλλον στο γλωσσικό χάσμα κι ο νεαρός του απαντά σε καλά ελληνικά και μ’ ένα αγνό χαμόγελο «εγώ δεν τα πιστεύω αυτά, όποιος ψάχνει βρίσκει». Στον επόμενο σταθμό, μπήκαν άλλα δύο ντερέκια, χαιρετήθηκαν μ’ έναν dude χαιρετισμό και έπιασαν μια κουβέντα για το ποιοι θα είναι στο γήπεδο που μαζεύονται και παίζουν.
(Ο σαρκαστικός κύριος πήρε την απάντηση που του έπρεπε κι έχασε την «me-tarzan-you-jane» στιγμή του και με αφορμή αυτό βγήκε μια άποψη που με βρίσκει σύμφωνο. Σίγουρα ζούμε σε μια σχεδόν αβιώσιμη περίοδο και εργασιακά σφικτή, αλλά υπάρχουν κι άνθρωποι σαν αυτόν της ιστορίας μας –που δεν είναι λίγοι- που επαναπαύονται στο αρνητικό κλίμα και το εισόδημα ανεργίας/κοινωνικό μέρισμα/χαρτζιλίκι γονιών και αρνούνται να κάνουν οποιαδήποτε δουλειά κουραστική ή έξω από αυτό που έχουν σπουδάσει. Άραγε ποιος να κέρδισε το ματς της βιοπάλης;)
