Τους βλέπεις δυστυχώς συχνά αλλά δε θα σε ένοιαζε να μη σε χαιρετήσουν.
Απόψε περιμένοντας ένα αργοπορημένο δρομολόγιο με πλησίασε μια όχι και τόσο γνώριμη φάτσα και με χαιρέτησε με το όνομά μου. Ήταν κοπέλα με το αγόρι της, οπότε δεν ήταν one night stand. Φυσικά είχα πρόχειρο ένα μονόλογο για το πόσο τέλεια είναι η ζωή μου και το πόσο κρίμα που έχουμε καιρό να βγούμε με τα παιδιά (παντού κολλάνε τα παιδιά), αλλά σύντομα μου τελείωσε. Το δύσκολο ήταν όταν εκείνη ξέχασε ένα πρόσωπο από την … τάξη μας (;) κι έπρεπε να το θυμηθώ εγώ λέγοντας τυχαία ονόματα κι αφού είπα πολλά τελικά το βρήκε αλλά και πάλι δε μου έλεγε κάτι αυτό. Τελικά, για ν’ αποφύγω τον αυτοξεπεσμό παραδέχτηκα πως έχω κόψει δεσμούς με τους παλιούς συμφοιτητές γιατί ο χρόνος χωρίζει τους ανθρώπους και η νονά μου είπε πως όπως η ζωή κάνει κύκλους έτσι κι εμείς κάνουμε ένα κοινωνικό ξεσκαρτάρισμα, αλλά χάρηκα πολύ που την είδα (βέβαια δε χάρηκα και δεν έμαθα το όνομά της).
