Στο πρώτο βαγόνι δύο άντρες έχουν όρεξη για φλερτ.
Ο πρώτος ήταν ένας πλαδαρός κύριος σαν αντίγραφο πίνακα του Μποτερό, με καλτσάκι που καλύπτει όλη τη γάμπα κι ελαφρύ αλληθώρισμα, πεταρίζει το μάτι του σε δύο νεαρές τουρίστριες. Της κοιτά μα δε λέει τίποτα. Δεν τολμά να φλερτάρει. Είναι προφανές πως δεν έχει πολύ παραγωγική σεξουαλική ζωή. Ακριβώς απέναντι ήταν ένας νεαρός, από αυτούς που λέμε στα νέα ελληνικά «γκόμενους» ή «γκαραζοτεκνά», με μπλου-τζιν ντύσιμο, τατουάζ και jockey καπελάκι, που είχε μείνει ωστόσο ανάπηρος (είχε χάσει το ένα του πόδι σε ατύχημα). Παρά την τραγική απώλεια, έβγαζε μια σιγουριά, κατάλοιπο μάλλον της πρότερης πολύ παραγωγικής του σεξουαλικής ζωής. Αυτός ο δεύτερος συνεπιβάτης μπορεί να είναι επίσης αγάμητος, αλλά είναι ατρόμητος. Βιώσε τον πόνο της αναπηρίας και της «διαφορετικότητας» του με τρόπο που δεν του αποστέρησε την κοινωνική του ζωή. Ίσως τον παραμέρισαν κάποια «φιλαράκια» ή η πρώην του, αλλά κυκλοφορούσε χωρίς βοήθεια και κράτησε τη σιγουριά του. (Ίσως και οι δύο αυτοί κύριοι, οι «αγάμητοι» να καταλήξουν να κάνουν πληρωμένο σαρκικό έρωτα, αλλά θα διαφέρουν εις αεί. Το ζητούμενο είναι να είμαστε ατρόμητοι παρά τα απρόβλεπτα της ζωής και να μη φοράμε καλτσάκια που να καλύπτουν τη γάμπα.)
