Σε αυτή την πόλη που κινούμαστε με τα μέσα μεταφοράς και παρατηρούμε καθημερινά περιστατικά χοντροκομμένης συμπεριφοράς κι ενίοτε βίας, υπάρχουν και οι φωτεινές κουκίδες που συμπληρώνουν το ψηφιδωτό της πόλης.
Στην στήλη μας, έχουμε μιλήσει πολλές φορές για τους ρατσιστές, σεξιστές, μεθυσμένους νταήδες και γενικά για κάθε καρυδιάς καρύδι. Σήμερα θα ήθελα να μιλήσουμε για όλους αυτούς τους ανθρώπους που προσφέρουν την ευγένεια της ψυχής τους χωρίς να περιμένουν κάποιο αντάλλαγμα. Πρώτον, στη διαδρομή με λεωφορείο, βλέπω συχνά ανθρώπους που τρέχουν αυτοβούλως να βοηθήσουν να επιβιβαστεί κάποιος επιβάτης με αναπηρικό αμαξίδιο, μητέρα με καρότσι, κάποιος ηλικιωμένος. Δεύτερον, οι επιβάτες που βλέπουν κάποιον να έρχεται προς το λεωφορείο και ζητούν στον οδηγό να περιμένει προτού ξεκινήσει το λεωφορείο. Τρίτον, έτρεχα κάποια μέρα να προλάβω το πρώτο βαγόνι κι ένας κύριος σταμάτησε με τα χέρια του τις πόρτες που έκλειναν, αναγκάζοντας τες ν’ ανοίξουν ξανά κι έτσι κατάφερα να επιβιβαστώ. Μάλιστα, ο κύριος αυτός φορούσε ακουστικά και δεν απάντησε στο «ευχαριστώ» μου παρά με ένα χαμόγελο. (Δε μισώ λοιπόν άκριτα όλους τους συνεπιβάτες των γεμάτων λεωφορείων ή βαγονιών, γιατί πάντα θα υπάρχει κάποιος που δε θα είναι παρτάκιας και τραμπούκος.)
