Νύχτα στο πρώτο βαγόνι. Μοναστηράκι. Κάθομαι στο κουπέ, απέναντι από ένα ζευγάρι και δίπλα μου ένας φίλος τους. Κατεβαίνουν οι επιβάτες. Εκεί που κοιτώ τους ανθρώπους να προχωρούν βλέπω μια μυώδη γυναίκα να γυρνά αντίθετα προς στην κατεύθυνση της εξόδου και να πιάνει επιδεικτικά το μπροστινό μέρος της ανάμεσα στα πόδια.
«Να σε κεράσω μια τυρόπιτα;», λέει δυνατά ο διπλανός μου.
«Την είδες φίλε; Έπιασε το τέτοιο της κι είπε μαλάκες. Γελούν μαζί της.»
«Ωραία γυναίκα, θα της φερόμουν αντρίκια.»
«Ρε λες να είναι transformer; Να έκοψε τα περιττά;»
«Λες; Χαχαχα, πως κυκλοφορεί έτσι!»
Έπειτα η κουβέντα παίρνει την κάτω βόλτα, συνομιλώντας για γυναικείες σάρκες που με χαρά θα ορέγονταν. Κι όλα αυτά μπροστά στην κοπέλα του άλλου. Η κοπέλα σε ένα σημείο θυμώνει (και πολύ άργησε) και ρωτάει: «Συγγνώμη αν μιλάς έτσι για τις άλλες γυναίκες ήθελα να ήξερα τι λες για μένα πίσω από την πλάτη μου».
«Ότι λέω και μπροστά σου!», της απαντά.
Συνεχίζουν με ομοφοβικά ανέκδοτα, το ένα πιο αποτυχημένο από το άλλο. Σας παραθέτω ένα:
Γιος στον πατέρα:
-Πατέρα είμαι γκέι
-Έχεις φίλο σχεδιαστή μόδας;
-Όχι
-Έχεις βίλα στη Μύκονο;
-Όχι
-Θέλεις να σπουδάσεις στο Λονδίνο;
-Όχι
-Τότε τι γκέι μου λες πως είσαι; Βρωμόπουστας είσαι. (Ακόμα κρατάω τα γέλια μου. Χάθηκε η φαντασία ακόμη και στα ρατσιστικά/χλευαστικά ανέκδοτα)
Σε κάποια στάση το ζευγάρι κατεβαίνει και μένει ο διπλανός, φίλος τους που προ ολίγον ορέχτηκε τη γυναίκα – την οποία στη συνέχεια χλεύασε νομίζοντας πως είναι transexual – γυρνά σε ένα αγόρι και πιάνει επιδεικτικά το μπροστινό του μέρος κοιτάζοντας εμφανώς με κάποιες σαρκικές σκέψεις.
(Προσπαθώ να πω περιφραστικά «καύλωσε» με διακριτικό τρόπο. Μένω ν΄απορώ με το πόσο υποκριτής και στρουθοκαμηλικός μπορείς να είναι κάποιος. Πόσα σκατά χωράει ένας εγκέφαλος;)
