Ένα κρύο απόγευμα του Φλεβάρη περιμένω το τρένο με αναμονή 12΄.
Κρατάω στα χέρια μου μια συλλογή με διηγήματα του Τσέχωφ και κοιτάζω με απόγνωση τ΄αμάξια που περνούν στο δρόμο. Μια κυρία γύρω στα 50 με κακοβαμμένο ξανθό μαλλί παρατηρεί το βιβλίο που κρατάω και μου πιάνει τη συζήτηση:
-Αχ! Τσέχωφ. Ποιο έργο του είναι;
-Είναι διηγήματα. Δεν είναι κάποιο από τα θεατρικά του.
-Είναι σπουδαίος ο Τσέχωφ! Ξέρω όλα του έργα.
-Ναι, είναι…
-Ξέρετε το θέατρο είναι η ζωή μου. Μικρή που ήμουν ήθελα να γίνω ηθοποιός. Γράφτηκα σ’ ένα εργαστήρι υποκριτικής στα Βριλήσσια και πήγα χαρούμενη στο μάθημα, αλλά απογοητεύτηκα γιατί διαπίστωσα πόσα λίγα πράγματα ξέρουν για το θέατρο αυτοί που διδάσκουν. Έβλεπα τον καθηγητή να έχει πολύ λίγες γνώσεις, σα να της είχε πάρει από τη Wikipedia. Εγώ έχω διαβάσει Ιστορία και τα μεγάλα θεατρικά έργα.
-Α, ωραία… Γίνατε δηλαδή ηθοποιός;
-Όχι, αλλά θα μπορούσα.
-Και τώρα μπορείτε! (με ειρωνικό τόνο) Νομίζω ήρθε το τρένο σας, καληνύχτα!
(Συζητούσαμε τις προάλλες μ΄ένα οικογενειακό πρόσωπο πως στην Ελλάδα οι μισοί θέλουν να γίνουν ηθοποιοί κι άλλοι μισοί τραγουδιστές. Σημειώσατε 1-0).
