Οι Αποκριές έχουν κάνει αισθητή την παρουσία τους στα ΜΜΜ.
Σάββατο απόγευμα, με ανοιξιάτικο πια καιρό, περιμένοντας το τρένο σε κάποιο σταθμό βλέπω κάποιον να γεμίζει νερό στο μπουκαλάκι του. Κοιτάζω καλύτερα. Φοράει μια λεοπαρδαλέ μπλούζα, ξανθιά περούκα, γυναικεία παπούτσια, τσάντα και στο κεφάλι ένα στεφάνι ελιάς. Με ξενίζει η αμφίεση του, όχι τόσο γιατί επιλέγει να ντυθεί με γυναικεία ενδυμασία, αλλά για το αξύριστο πρόσωπο, το στεφάνι ελιάς και κυρίως το ακαθόριστο βλέμμα του.
Επιβιβαζόμαστε μαζί στο πρώτο βαγόνι. Με κοιτά παρατεταμένα. Σκέφτομαι πως βλέπω καθημερινά τραβεστί ή drag queens στο πρώτο βαγόνι, αλλά συνήθως ξεφεύγουν της προσοχής μου. Ο συγκεκριμένος κύριος μου κινεί το ενδιαφέρον. Γιατί λεοπαρδαλέ μπλούζα; Γιατί στεφάνι ελιάς; Τι σημαίνει αυτό το βλέμμα; Κάθε λίγο πιάνει τα μαλλιά και τα ξένει. (Μάλλον φοβόταν μη φύγουν ή ήθελε να το παίξει). Μέχρι να φτάσουμε στον επόμενο σταθμό αρχίζει να μυρίζει δυσάρεστα ο συρμός. Κατεβαίνω για ν΄αλλάξω βαγόνι. Ο κύριος το αντιλαμβάνεται, θίγεται κι αρχίζει να φωνάζει ένα σωρό επίθετα και νουθεσίες. Τελικά, για να προσαρμοστώ, εξέλαβα τον συνεπιβάτη μου ως τον Κάδμο από τις Βάκχες.
Φορώντας μια μπλούζα που παραπέμπει σε ζώο, γυναικείες ξανθές τρίχες στο κεφάλι κι ένα στεφάνι ελιάς, προφανώς τιμά το Διόνυσο. Γιατί όμως έχει αυτό το δυσάρεστο βλέμμα; Δεν ήταν χαρούμενος, μήτε λυπημένος. Δε μου φαινόταν πως αισθανόταν ο εαυτός του. Αυτή η όψη με στοίχειωσε. Ακόμη σκέφτομαι πως μπορεί να πείραξε η ζέστη.
(Αναφέρομαι στον συγκεκριμένο κύριο αυτή την εβδομάδα, αλλά όσες φορές τον έχω πετύχει είναι έτσι ενδεδυμένος, οπότε δεν είναι το αποκριάτικο κοστούμι του, αλλά το στυλ που έχει διαμορφώσει.)
