Κάποιο πρωινό του Απρίλη στο 608, τρεις κύριοι της παλαιότερης γενιάς αναλύουν την πολιτική.
Εμείς, οι φοιτητές του σήμερα, δεν έχουμε γνωρίσει από πρώτο χέρι τον κομματικό φανατισμό των προηγούμενων δεκαετιών με τα προεκλογικά πανηγύρια, την τοποθέτηση πορτραίτων στο σπίτι μας και τι σημαίνει «οικογενειακή ψήφος». Από μικρός θυμόμουν τους θείους και τους συνομήλικους του πατέρα μου να συζητούν με θέρμη για την πολιτική (κομματική) εξουσία.
Σήμερα, τρεις άντρες εκείνης της γενιάς ανέλυαν τα πολιτικά πράγματα με μια πολύ ενδιαφέρουσα κριτική ματιά (θ; αποφύγω τα ονόματα των πολιτικών προσώπων και των κομματικών τους ομάδων, για να μην χρωματίσω την ιστορία):
-Δεν έχουμε πολιτική εξουσία σαν Ελλάδα. Κάθε κόμμα είναι πράκτορας μιας άλλης δύναμης.
-Δεν είδες ποιος εκλέχθηκε πολιτικός αρχηγός στο Χ Κόμμα; Ήταν ο λιγότερος δημοφιλής αρχηγός στα exit polls.
-Εδώ η Αμερική πάει να βγάλει τον ηλίθιο.
-Κι εγώ που ψήφισα το Ψ Κόμμα, άλλα πίστευα. Δεν μπορούν καν να επικοινωνήσουν μεταξύ τους!
-Εσείς που ψηφίσατε το Ψ μας πήρατε όλους στο λαιμό σας. Γι; αυτό όλοι έχουν γυρίσει το πλάι τους στα κόμματα. Δεν πιστεύει πια κανείς σε κανέναν.
-Ναι, αλλά με αποχή 50% δεν γίνεται δουλειά.
-Σε όλο τον κόσμο αυτό συμβαίνει. Όλα είναι προαποφασισμένα.
