Μια νονά με το 5χρονο βαφτιστήρι της κάνουν την πρώτη τους βόλτα μαζί στο κέντρο της Αθήνας.
-Βαγγέλη μου, είμαστε στον ηλεκτρικό. Μπορούμε να πάμε όπου θέλουμε στην Αθήνα.
-Ωραία.
-Που θέλεις να πάμε; Μπορούμε να πάμε Ακρόπολη, Μοναστηράκι, Νέο Κόσμο, Πειραιά, Ομόνοια. Το τρένο και το μετρό μας πάνε παντού.
-Ομόνοια!
-Ομόνοια; Είσαι ο πρώτος άνθρωπος που θέλει να πάει στην Ομόνοια! Εγώ πηγαίνω κάθε μέρα για τη δουλειά μου στο κέντρο και κλείνω τα μάτια μου να μη βλέπω την Ομόνοια.
-Ομόνοια! Δεν έχω δει πως είναι και θέλω να την δω.
-Σύμφωνοι! Θα σε πάω να την δεις, αν και δεν έχει κάτι όμορφο. Να μου έλεγες να πάμε Κηφισιά, θα σου έλεγα αμέσως ναι κι ας είναι μακριά.
-Την Ομόνοια θέλω να δω. Είναι το μέρος που δεν έχω πάει.
-Σε προκαλώ να ρωτήσεις όποιον ξέρεις ή τον παππού αν θα ήθελαν να πάνε στην Ομόνοια, για να δούμε αν θα βρεις κάποιον.
Κάπως έτσι τα στερεότυπα σχετικά με τα τμήματα της πόλης μεταλαμπαδεύονται από τη μια γενιά στην επόμενη. Η Ομόνοια τελικά έχει κάτι όμορφο;
