Στην στάση του λεωφορείου μπορείς να γνωρίσεις κόσμο, ειδικά αν είναι νύχτα και περιμένεις το 500 που περνάει ανά μια ώρα. Κάπου στον Πειραιά, δύο-τρία αγόρια περιμένουν το συγκεκριμένο λεωφορείο. Ο ένας που φαίνεται πιο σχετικός κατατοπίζει τους άλλους λέγοντας πως θα περάσει σε 25΄, το ένα έφερε το άλλο μέχρι που φτάσαμε στον παρακάτω διάλογο.
-Εγώ ξέρω καλά το 500. Για 10΄έχασα το προηγούμενο και τώρα περιμένω ήδη μια ώρα. Εσείς που πάτε;.
-Εγώ πηγαίνω Πατήσια κι ο φίλος μου Ηράκλειο. Εσύ;
-Εγώ κατεβαίνω Πειραιώς, μετά τα Πετράλωνα.
-Βλακεία που κάναμε και χάσαμε το προηγούμενο. Τώρα έχω αγχωθεί για το αν θα προλάβω το άλλο μου λεωφορείο.
-Δε σε βολεύει να κατέβεις Σύνταγμα;
-Το τι με βολεύει και το τι όχι, άστο καλύτερα. Κι εσύ δουλειά;
-Δουλεύω σερβιτόρος, εδώ παρακάτω.
-Δε κουβαλάς τίποτα να φάμε όμως κι όλα είναι κλειστά.
-Ε δεν ήξερα πως θα συναντήσω δύο άγνωστους που θα πεινάνε.
-Κακώς, πολύ κακώς.
(Το λεωφορείο έρχεται)
-Είδες που έπεσα μέσα; Ούτε λεπτό παρακάτω.
-Ευτυχώς! Ν΄ ανταλλάξουμε τηλέφωνα να σε ρωτάω για τα δρομολόγια.
-Ναι, αμέ!
(Ανθρώπινος παράγοντας Vs. Telematics 1-0)
