Όταν σταματήσουν να σ’ έχουν ανάγκη, όταν πια δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν από εσένα ούτε καν τη συντροφιά σου, όταν πολύ απλά σε βαρέθηκαν, ναι σε βαρέθηκαν, βαρέθηκαν να σε ακούνε, βαρέθηκαν να τους παίρνεις τηλέφωνα, βαρέθηκαν να τους μιλάς, βαρέθηκαν την ύπαρξή σου στη ζωή τους, αποφασίζουν να σ΄ αφήσουν.
Πώς να σε αφήσουν; Έτσι απλά χωρίς καμία εξήγηση, με θράσος, με θράσος που μόνο αυτοί ξέρουν να το έχουν. Δεν τους νοιάζει κανείς άλλος παρά μόνο ο εαυτούλης τους. Δεν τους νοιάζει αν θα πληγωθείς. Δεν τους νοιάζει τι θα πιστέψεις για εκείνους. Δεν τους νοιάζει το ότι εσύ ήσουν εκεί πάντα, δεν το θυμούνται, ήσουν όταν σε χρειάστηκαν, τώρα που δεν σε χρειάζονται, δεν τους νοιάζεις απλά! Δεν είναι όλοι όπως είσαι εσύ! Δεν πράττουν όλοι όπως πράττεις εσύ! Δεν ακούν όλοι με τη ψυχή τους όπως ακούς εσύ. Δεν μπαίνουν στη θέση σου.
Αν ρωτήσεις δε να μάθεις το γιατί. Ποτέ δε θα πάρεις ξεκάθαρη απάντηση. Ποτέ δε θα μάθεις το γιατί. Πολλά γιατί ξέρεις, δεν μαθαίνονται, πάντα θα σε βασανίζουν, πάντα θα τα σκέφτεσαι, πάντα θα κατηγορείς εσένα μήπως τελικά εσύ ήσουν λάθος σε κάτι και οδήγησες σε εκείνη τη συμπεριφορά τους.
Σταμάτα όμως πια να το κάνεις αυτό, σταμάτα να πληγώνεις και να βασανίζεις την ψυχή σου με όλα αυτά. Όποιος σε άφησε ήξερε πολύ καλά τι έκανε και γιατί το έκανε. Το αν θα το μάθεις εσύ μικρή η σημασία του. Το κακό έγινε και αυτό δεν αλλάζει. Το έκανε και άρα το ήθελε και αφού το ήθελε αποδέξου το επιτέλους και συνέχισε. Συνέχισε τη ζωή σου ελπίζοντας πως κανένας πια δεν θα το ξανακάνει, πιστεύοντας ότι θα βρεις ανθρώπους αληθινούς, ανθρώπους με μπέσα, ανθρώπους που δε διστάζουν να σου λένε τι νιώθουν, ανθρώπους που θα σε νοιάζονται, θα θέλουν την καλημέρα σου και την καληνύχτα σου, ανθρώπους που θα σε αγαπούν με όλη τους τη ψυχή! Ανθρώπους…
Γράφει η Μητρούσια Σωτηρία
