Κάθε Πάσχα τα ίδια από τότε που με θυμάμαι. Πάμε στο χωριό του μπαμπά που πατάμε maximum για 3 μέρες το χρόνο, ίσα- ίσα δηλαδή να ψήσουμε το αρνί και να το χωνέψουμε. Και όπως είναι φυσικό, εκεί δεν υπάρχει νέος ούτε για δείγμα. Και μικρή πες το δέχεσαι. Παίζεις με ένα κατσικάκι, ένα παπάκι, κάνεις και λίγο την Χάιντι στα λιβάδια και περνάνε οι μέρες. Όταν μεγαλώνεις όμως, τι; Πώς να δεχτείς ότι οι διακοπές σου θα είναι αυτό; Μόνο.
Έτσι, την προηγούμενη χρονιά αποφάσισα να σπάσω τα πασχαλινά αυγά με προορισμό το άγνωστο και βάρκα την ελπίδα. Την ελπίδα την χρειαζόμουν γιατί οι φίλοι μου με έπεισαν για ένα λίγο διαφορετικό road trip. Τα μαλλιά μου δεν θα ανέμιζαν στο κάμπριο αυτοκίνητο που θα είχα απλώσει τα πόδια μου πάνω στην πόρτα, όπως βλέπουμε στις ταινίες. Αλλά θα ήταν κάτι τρελό. Road trip με λεωφορείο. Ω ναι!
Αρχίσαμε να ψάχνουμε για προορισμό. Μετά από ώρες συζητήσεων παρέα με πιτόγυρα και μπύρες, όπως αρμόζει σε τέτοιες περιστάσεις, συμφωνήσαμε. 12 points go to…παύση για να σας κρατήσω σε αγωνία. 12 points go to Belgrade, ελληνιστί Βελιγράδι.
Πήραμε τα σακιδιάκια μας και ξεκινήσαμε για το ταξίδι της ζωής μας. Και φυσικά πιάσαμε γαλαρία. Είναι οι καλύτερες θέσεις για παρέα. Όλοι το ξέρουν αυτό.
Το πρώτο δίωρο μπορώ να ομολογήσω ότι κοιμόμουν. Και κοιμόμουν βαριά. Το στόμα είχε ανοίξει, τα σαλάκια μου ήταν έτοιμα να ξεχειλήσουν, αλλά κανένας δεν σκέφτηκε να με μαζέψει. Με έβγαλαν story στο Instagram για να γελάνε. Φίλοι να σου πετύχουν. Εν πάση περιπτώσει, το ταξίδι μας ξεκίνησε με ιστορίες από τα παλιά. Όλο αυτό το σκηνικό μας θύμισε τις εκδρομές με το σχολείο. Ζούσαμε πάλι την πενθήμερη στη Θεσσαλονίκη που παντού πηγαίναμε με πούλμαν, αλλά κανένας δεν γκρίνιαζε. Ακόμη και με τους καθηγητές είχαμε γίνει παρέα.
Παρέα γίναμε και με τα παιδιά που κάθονταν μπροστά μας, γιατί άκουσαν τις ιστορίες μας και χαχανίσματά μας και δεν κρατήθηκαν. Ο οδηγός μας πήρε χαμπάρι και αντί για «παρατήρηση», μας έβαλε μουσικούλα για background. Και κάπως έτσι, χωρίς να το καταλάβουμε καν, φτάσαμε Θεσσαλονίκη. Ο μισός γάιδαρος είχε φαγωθεί.
Η νύχτα είχε πέσει και εμείς είχαμε αρχίσει να χαλαρώνουμε. Το ταξίδι για Βελιγράδι είχε μόλις ξεκινήσει. Με το που περάσαμε τα σύνορα, νιώσαμε αμέσως διαφορετικά. Το τοπίο είχε αλλάξει. Με φόντο δέντρα να φωτίζονται ελάχιστα από τα φώτα του δρόμου, μας πήρε ο ύπνος. Όταν ξυπνήσαμε είχαμε πια φτάσει στο όμορφο Βελιγράδι, την «Λευκή Πόλη» όπως την ονομάζουν.
Κάναμε βόλτες στις όχθες του ποταμού Σάββα και περιπλανηθήκαμε κάτω από το κάστρο της πόλης. Πήγαμε στα πιο ωραία αξιοθέατα της πόλης. Κάναμε την περατζάδα μας στους δρόμους με τα εμπορικά καταστήματα, τους μουσικούς του δρόμου, φάγαμε ψητά κάστανα από πλανόδιους και λαχταριστά σέρβικα εδέσματα. Βγήκαμε στα καλύτερα μπαράκια, αλλά και σε παραδοσιακές φολκλόρ ταβερνούλες που φάγαμε μέχρι που σκάσαμε. Και όλα οργανωμένα από το 18-24,gr. Είχαμε πρόγραμμα.
Ήταν μια αξέχαστη εμπειρία. Πέρα από τον προορισμό, είχαμε και ωραίο ταξίδι. Το ζήσαμε από την αρχή μέχρι το τέλος. Και θα το ξανακάνουμε. Φέτος, θα κατευθυνθούμε είτε πιο ψηλά, στο όμορφο Βουκουρέστι, είτε στην όμορφη Κωνσταντινούπολη, που είναι και εδώ δίπλα. Οι προορισμοί πολλοί. Οι προσφορές ακόμη περισσότερες. Με εξοπλισμό ένα ταπεράκι με κοκορέτσι, θα γυρίσουμε όλο τον κόσμο. Γιατί απλά μπορούμε.
