Άλλες πόρτες κλείνουν, άλλες ανοίγουν και το μόνο που σώζεται είναι αναμνήσεις. Οικογένεια, φίλοι και σύντροφοι που μας στέρησαν την παρουσία τους από την μία στιγμή στην άλλη, έχουν αφήσει το δικό τους στίγμα. Μία συμβουλή, μία κίνηση, μία πράξη που κατέληξε σαν υπέρβαση για τα δεδομένα εκείνων έχουν χαράξει ένα σημάδι.
Είναι φορές που μας λείπουν οι συμβουλές τους, η συντροφιά και η παρουσία τους. Μας λείπει ένα τηλεφώνημα που θα μας έφτιαχνε την μέρα, έστω για ένα λεπτό, μέσα στην ένταση της ρουτίνας και ένα πρόσωπο που θα ανυπομονούσες να συναντήσεις πώς και πώς.
Σκεφτόμαστε ανθρώπους που μας έβαλαν σε τάξη σκέψεις και καταστάσεις που τις βλέπαμε πιο συναισθηματικά, έχοντας αφαιρέσει κάθε στοιχείο λογικής, ανεξαρτήτως του πως καταλήξαμε. Μας προστάτευαν από κάθε ίχνος αφέλειας του χαρακτήρα μας που μας έκαναν να βλέπουμε τους πάντες καλούς και αγαθούς. Μας έδειξαν ότι δεν είναι όλα όπως θέλουμε να τα βλέπουμε: αθώα. Και παρόλα αυτά, ακόμα αναρωτιόμαστε το γιατί. Γιατί έφυγαν ξαφνικά.
Γιατί και απωθημένα μας πνίγουν και τα ρίχνουμε όλα στον εαυτό μας. Κάνουμε σενάρια που μοιάζουν να μας αθωώνουν από τύψεις και ενοχές, όμως δεν ελαφρύνεται καμία συνείδηση. Είναι στιγμές που μας καθηλώνουν σε ίσως περιττές σκέψεις που αναθεωρούμε συνεχώς τον εαυτό μας μέσα από την φυγή κάποιων.
Όμως, όλα έχουν τον λόγο και την αιτία τους. Πολλά σου μαθαίνουν πολύ περισσότερα. Δεν μιλάμε για απώλειες άλλωστε. Απώλειες από ανθρώπους που μας χάρισαν και ένα μπερτάκι ξύλο για να μάθουμε να ζούμε με μία πειθαρχία και φραγμούς.
Οι απώλειες είναι αυτές που μας στοιχίζουν. Γιατί υπάρχουν στιγμές που δεν μπορείς να διορθώσεις, καθώς δεν σου δίνεται η ευκαιρία να αναιρέσεις ή να ζητήσεις συγγνώμη. Όμως, εκείνοι οι άνθρωποι σε ήξεραν λίγο παραπάνω. Σε είχαν μεγαλώσει άλλωστε, με την όποια ιδιότητα και δεν σου καταλόγησαν καμία ευθύνη. Ίσως γιατί ήσουν μικρός ή γιατί βίωνες τις δικές σου φάσεις.
Έβλεπαν την αλλαγή σου και περίμεναν την έντασή σου. Δεν σε παρεξήγησαν και δεν ένιωσαν αδικημένοι, γιατί ήσουν δίπλα τους με κάθε τρόπο. Τους κράτησες συντροφιά και ας μην γνώριζες πόσο σημαντικό ήταν αυτό για τους ίδιους. Αντιθέτως, έμειναν δίπλα σου και σου προσέφεραν την ασφάλεια που ήθελες, κι ας μην το καταλάβαινες.
