Εφηβεία: η εποχή που οι ορμόνες χορεύουν ασερεχέ, το δέρμα μας είναι χάλια, το ξύπνημα στις 7 το πρωί απεχθέστατο και οι φράτζες με φιλαριστό μαλλί ακούγονται σαν μια καλή ιδέα. Περίοδος, για άλλους ξέγνοιαστη και γεμάτη ένταση, για άλλους δύσκολη ή επαναστατική. Ξαφνικά όλα τα βιώματα έχουν την εσάνς του καινούργιου κι όπως με όλες τις πρώτες φορές, έχεις την αίσθηση ότι η εμπειρία και η ρουτίνα θα σε κάνουν να εξοικειωθείς, να συνηθίσεις, να βελτιωθείς. Περισσότερο από οτιδήποτε όμως, η εφηβεία είναι η ηλικία που ζηλεύεις τους ενήλικες. Ανυπομονείς να σβήσεις το 18ο κερί στην τούρτα, να σπουδάσεις, να πάρεις δίπλωμα, να πάρεις αυτοκίνητο, να πάρεις αποφάσεις. Κι έχεις την εντύπωση ότι όπως και να είναι η ενήλικη ζωή, αποκλείεται να είναι χειρότερη, γιατί λίγα πράγματα είναι χειρότερα από απροειδοποίητο τεστ στην Άλγεβρα. Και μετά μεγαλώνεις και συνειδητοποιείς μετά τρόμου κι εκπλήξεως ότι τα πράγματα όχι μόνο δεν είναι τόσο αγγελικά πλασμένα, αλλά δε διαφέρουν και τόσο τελικά από τις εποχές που φορούσες σιδεράκια και έκανες σκονάκι τον Αόριστο Β’.
Τα γκομενικά μας:
Τα οποία ποτέ δεν έπαψαν να θυμίζουν εκείνα του γυμνασίου, μόνο που σε αυτά προστέθηκε κι ο παράγοντας «σεξ», λες και τα πράγματα δεν ήταν αρκετά πολύπλοκα από μόνα τους. Ποτέ δε μάθαμε ακριβώς πώς λειτουργούν τα φύλα και ποιες αποφάσεις θα φέρουν τα καλύτερα αποτελέσματα, ήρεμα, ώριμα κι αναίμακτα. Συνεχίζουμε και κάνουμε κόνξες, εκδικούμαστε, συμβιβαζόμαστε, κάνουμε chatting μέχρι το χάραμα και stalking στα social media μέχρι να ροζιάσουν τα χέρια μας. Έτσι, εσύ χωρίζεις με τον Α. που πάει Γ’ Λυκείου και σε περνάει κάτι χρόνια κι αυτός τα φτιάχνει με τη Β. από το φροντιστήριο. Η Β. όμως θέλει τον Γ. που ο Γ. θέλει εσένα, που εσύ θες ακόμα τον Α. Πάρε αυτήν την παράνοια, προσάρμοσέ την στην ενήλικη εκδοχή του, βάλ’του κι ένα φίλτρο σέπια σοβαροφάνειας και έχεις τα γκομενικά μου αυτήν την εποχή!
Τα υπαρξιακά μας:
Αν με διαβάζει κανένας έφηβος, του εφιστώ την προσοχή του. Δεν είναι αυτές οι σκέψεις που σου χτυπάνε την πόρτα 3 το πρωί, όταν εσύ θες όσο τίποτε άλλο να κοιμηθείς, και σε ρωτάνε «Ποιος είμαι;», «Πού βαδίζω», «Τι θέλω;», «Τι χρειάζομαι;», «Είμαι ευτυχισμένος με αυτή τη ζωή;» κλπ; Που τις βάζεις στην κατάψυξη και λες, μέχρι να ενηλικιωθώ θα έχουν λυθεί μαγικά από μόνα τους; Ε, ας πούμε ότι δε λύνονται ούτε μαγικά ούτε από μόνα τους. Είναι πολύ πιθανό να συνεχίσεις να αμφιβάλεις για τις επιλογές σου και τον εαυτό σου, να μη γνωρίζεις τι θες και τι θα ήταν το καλύτερο για σένα και ναι, να μην ακολουθείς μια ευτυχισμένη ζωή. Όσο βολικό κι αν είναι να λες ότι όταν μεγαλώσεις, με την εμπειρία και την ελευθερία που αποκτάς, θα λυθεί από μόνη της η κατάσταση, οι πιθανότητες είναι να μη λυθεί. Οπότε, αποδέξου από τώρα τουλάχιστον ότι τα υπαρξιακά σου πάνε πακετάκι με την ανθρώπινή σου ιδιότητα κι όχι μόνο με τις ορμόνες της εφηβείας. Με πιο απλά λόγια, κανείς δεν ξέρεις ποιος είναι και τι θέλει, ούτε στην ενήλική του βερσιόν.
Η εμφάνισή μας:
Οι γονείς σου πίστεψαν ότι μετά την ενηλικίωσή σου, θα σου φύγει η κάψα για piercing, πολύχρωμες βαφές μαλλιών και τατουάζ αλλά φευ. Από την άλλη, εσύ πίστεψες ότι η ενηλικίωση συνεπάγεται καλοκουρδισμένες σαν ελβετικό ρολόι ορμόνες, αγάπη κι αποδοχή του σώματός σου, καθαρό δέρμα χωρίς ακμή κι ακλόνητη αυτοπεποίθηση, αλλά φευ εις το τετράγωνο. Δεν είναι άλλη μια κλισέ, χίπικη χαζομαρούλα, αλλά η πραγματικότητα. Οι ρυθμοί και οι στροφές της ζωής, θα σου δώσουν δυστυχώς πολλές φορές την ευκαιρία να κρίνεις αυστηρά τον εαυτό σου. Η αυτοπεποίθησή σου ενδέχεται να πέσει θύμα συνεχών διακυμάνσεων, αφού τελικά η αυτοεκτίμηση κι αποδοχή του εαυτού σου έγκειται σε συνεχή ψυχική προσπάθεια από μέρος σου.
Συνοπτικά, ακόμη δεν ξέρουμε τι κάνουμε και πώς να διαχειριστούμε τις καταστάσεις που μας προσφέρονται κι αυτό τελικά δεν είναι τόσο τρομακτικό όσο ακούγεται, αλλά ίσα ίσα είναι αρκετά φυσιολογικό. Το θετικό είναι ότι ως ενήλικες, μαθαίνουμε να καμουφλάρουμε τις αμφιβολίες μας και να συνεχίζουμε τις ζωές μας, με καλύτερα ομολογουμένως κουρέματα και μακιγιάζ.
