Σήμερα Τετάρτη, αχ..και μόνο στον ήχο αυτής της λέξης ένα δάκρυ κυλά στο μάγουλο των περισσότερων από εσάς. Γενικώς οι Τετάρτες είναι πικρή ιστορία, έχεις περάσει δύο μέρες της εβδομάδας, αλλά απέχεις αρκετά από το Σου-Κου, οπότε έχεις το feeling βρίσκομαι σε μια έρημο, διψάω και η όαση είναι μια κουκίδα στον ορίζοντα. Τόσο κοντά και όμως τόσο μακριά! Ε, αυτό από μόνο του σου προκαλεί μια μικρή κατάθλιψη όπως και να το κάνουμε. Μιλώντας για κατάθλιψη, γνωρίζατε ότι το μεγαλύτερο ποσοστό των νέων της γενιάς μας βιώνει μια «med-pression»; Με τον όρο αυτό υποδηλώνεται μια μορφή κατάθλιψης όχι τόσο σοβαρή, ώστε να χρειάζεσαι αντικαταθλιπτικά και όχι τόσο ασήμαντη, ώστε να μην έχει κάποιο αντίκτυπο στην ζωή μας. Μια μετριότητα εν ολίγοις.
Επιτρέψτε μου να σας δώσω ένα αναλυτικό παράδειγμα για να δικαιολογήσω αυτό που είπα και που πιθανότατα ακούγεται τρελό με μια πρώτη ματιά. Ξεκινάω με εισαγωγή τύπου Bob Ross, θέλω να ζωγραφίσετε στο μυαλό σας την Αθήνα, την πόλη αυτή από ψηλά. Πολύκατοικίες, κίνηση, θόρυβος, κόσμος. Κάπου σε ένα μικρό διαμέρισμα της πόλης αυτής, σε μια συνηθισμένη πολυκατοικία ίσως να ζει η Ζωή. Η Ζωή είναι μια νεαρή κοπέλα όχι και τόσο ευτυχισμένη με την ζωή της. Oh the irony! Η Ζωή είναι πλέον 23 ετών, σπουδάζει ενώ ταυτόχρονα εργάζεται και παράλληλα μένει μαζί με τους γονείς της. Η αλήθεια είναι πως τίποτα από αυτά δεν ακούγεται άσχημο, είναι όλα φυσιολογικά καλά πράγματα για ένα άτομο αυτής της ηλικίας. Γιατί λοιπόν η Ζωή κάποιες φορές σιχαίνεται τη ζωή; Πολλοί από σας θα πούνε «Μα καλά τι άλλο θέλει;». Είναι πολύ tricky το γεγονός ότι το χορτάρι μοιάζει πάντα πρασινότερο στην άλλη πλευρά, ή όταν είναι του γείτονα.
Εαν ζουμάρουμε λίγο στον μικρόκοσμο της νεαρής κοπέλας θα διαπιστώσουμε πως αντιπροσωπεύει πλήρως τον σύγχρονο μέσο νέο. Παρά τις επιτυχίες και την καλή έκβαση του βίου της so far, εάν ρωτήσουμε την Ζωή πως νιώθει θα μας πει «I’m not happy, I’m just comfortable» και μετά θα κάνει ένα ανάλογο post στο tumblr. Ο λόγος που η μικρή κοπέλα δεν είναι ευτυχισμένη είναι πρώτα από όλα το γεγονός ότι ξεχνάει ή δεν γνωρίζει ποια είναι η μυστική συνταγή της ευτυχίας. Υπάρχει μαθηματικός τύπος για αυτή και είναι ο έξης «Ευτυχία = Πραγματικότητα – Προσδοκίες».
Πριν πέσετε πάνω μου να με φάτε φωνάζοντας ότι τα όνειρα είναι αναγκαία, πρέπει να διευκρινίσω ότι δεν αναφέρομαι σε αυτά! Είπαμε όνειρα=στόχοι και αυτοί πάντα είναι αναγκαίοι, γιατί αλλιώς βάζουμε gps για γκρεμό. Οι προσδοκίες στις οποίες αναφέρομαι είναι οι εξωπραγματικές, οι υπερβολικές, που φωνάζουν «too much!». Είναι λογικό χωρίς αυτές να νιώθουμε πιο ευχάριστα. Όταν περιμένεις κάτι πολύ καλό, που δύσκολα συμβαίνει και τελικά δεν πραγματοποιείται πότε, είναι λογικό να λυπάσαι. Όταν από την άλλη πλευρά, δεν περιμένεις κάτι άλλα συμβαίνει ένα καλό πράγμα, ακόμα κι αν δεν είναι το best case scenario εκπλήσσεσαι ευχάριστα. Γιατί η Ζωή δεν μπορεί να καταλάβει αυτήν την εξίσωση;
Ο λόγος είναι το χάσμα γενεών! Είμαι σίγουρη ότι αυτός ο όρος σας είναι ήδη γνωστός και η αλήθεια είναι ότι το χάσμα αυτό δεν παρουσιάζεται μόνο με την μορφή εντάσεων στο σπίτι, αλλά και με την μεταβίβαση λανθασμένων ιδεολογικών βάσεων που δεν έχουν να κάνουν μόνο με τους γονείς της μικρής Ζωής, αλλά και με τον παππού και την γιαγιά της. Βλέπετε η πρωταγωνίστρια γεννήθηκε σε μια περίοδο μεταξύ 1970 – 2000 κατά την οποία η γενιά της δεχόταν έναν καταιγισμό πληροφοριών και υποδείξεων lifestyle συχνά αντίθετων μεταξύ τους. Βλέπετε ο παππούς και η γιαγιά της, έζησαν μια εποχή δύσκολη, μια τεράστια οικονομική κρίση, η οποία εύλογα τους άλλαξε την νοοτροπία, καθώς όλα στην ζωή τους έπρεπε να χτιστούν από το μηδέν. Βέβαια, όλα σχετίζονται με το χρήμα και για την γενιά των παππούδων της η εξίσωση μεταβάλλεται σε «Ευτυχία= Πλούτος». Ακόμα και σήμερα, ηλικιωμένοι θα λένε σε νέους κάπου σε κάποιο λεωφορείο «Εγώ στην ηλικία σου δουλεύα! Εμείς δεν είχαμε τέτοιες ανέσεις»
Οι γονείς της Ζωής στάθηκαν ιδιαίτερα τυχαιροί, αφού γεννήθηκαν σε περίοδο οικονομικής ανάκαμψης. Στην αρχή όλα είναι ιδανικά! Αδυνατούσαν όμως να καταλάβουν, μην έχοντας βιώσει τις δυσκολίες των δικών τους γονέων, για ποιον λόγο ήταν τόσο εμμονικοί με τα χρήματα και την σκληρή δουλειά με απώτερο στόχο τον πλούτο. Αυτό μεταφράστηκε σαν μια μορφή απληστίας, εφόσον το υπόβαθρο ήταν άγνωστο και σαν μια απομάκρυνση από την ψυχική ικανοποίηση και την πνευματική ευχαρίστηση. Έτσι, η γενιά των γονέων της Ζωής προχώρησε στην δική της εξέγερση, θέτοντας ως Ιθάκη το να κάνεις αυτό που αγαπάς και όχι το να κάνεις αυτό που θα σε κάνει πλούσιο, άρα εδώ έχουμε «Ευτυχία=Κλήση». Κάτι που έγινε φανερό από πολλά τραγούδια της εποχής. Βέβαια, δεν είχαν την υποστήριξη των δικών τους γονέων για λόγους που ήδη έχουμε αναφέρει. Νιώθοντας, λοιπόν, αδικημένοι και χωρίς υποστήριξη, οι γονείς της Ζωής, φρόντισαν να μεταφέρουν στη νεαρή τους κόρη όσα καλλιέργησαν οι ίδιοι σαν ιδέες συν όσα θα ήθελαν να είχαν ακούσει εκείνοι από τους γονείς τους.
Φτάνουμε έτσι στο σήμερα, όπου η Ζωή ψάχνει να βρει την κλήση της και να ασχολείται με αυτό που την κάνει ευτυχισμένη, ενώ παράλληλα της επιφέρει χρήματα, γιατί ως γνωστόν μια μικρή οικονομική κρίση την έχουμε. Πώς θα το κάνει αυτό; Με όπλο τα λόγια που θα θελαν να ακούσουν οι γονείς της: «Είσαι ξεχωριστή! Δεν είσαι σαν τους άλλους!». Έτσι, η γλυκιά Ζωή περιμένει ένα θαύμα και απογοητεύεται, γιατί όλοι οι άλλοι μοιάζουν να τα καταφέρνουν. Τουλάχιστον έτσι δείχνει το Facebook.
Αγαπητή Ζωή, στον κόσμο αυτόν κανείς δεν γεννιέται ξεχωριστός, ξεχωρίζεις στην πορεία με κόπο και ιδρώτα που λέμε. Επιπλέον, το Facebook δεν παρουσιάζει την πραγματικότητα, είναι απλά φικτραρισμένη. Συνεπώς, δεν είναι όλοι πετυχημένοι και εσύ όχι, αφού και η δική σου ζωή μοιάζει εξίσου ιδανική στην αρχική κάποιου άλλου. Για να είμαστε ειλικρινείς το γονίδιο των υψηλών προσδοκιών για τους παραπάνω λόγους ρέει στο αίμα όλων των νέων της γενιάς σου. Για αυτό και ελάχιστοι είναι πραγματικά ευχαριστημένοι.
Προς κάθε Ζωή εκεί έξω, δεν είσαι ξεχωριστή εάν νιώθεις ένα κενό, αυτό σημαίνει ότι έχεις ακόμα προσπάθεια, αλλά μπορείς να ξεχωρίσεις, έχεις ακόμα καιρό και νην απογοητεύεσαι. Είσαι ο καρπός μια αντίφασης και είναι λογικό η ζωή σου να μην έχει ξεκάθαρο μονοπάτι, αλλά τον δρόμο θα τον βρεις!
P.s.: Keep your feet on the ground, while your head΄s in the clouds!
