Μέσα στα παρφουμαρισμένα σαλόνια κομμωτηρίου και στα γυαλιστερά εξώφυλλα με μεγάλες δόσεις ανορεκτικής ομορφιάς, οδηγήθηκα σε μια παραδοχή που ποτέ δεν περίμενα να ομολογήσω στον εαυτό μου: είναι τελικά καλύτερο να διαβάζεις διαφημίσεις για δήθεν θαυματουργές κρέμες που υπόσχονται αιώνια νεότητα, παρά να οργώνεις με τα μάτια σου τη ζωή ανθρώπων αντιστοίχων με αυτή των Kardashians. Και εξηγούμαι:
Ο σημερινός τύπος (ελληνικός και διεθνής) βρίθει από προσωπικότητες, τις οποίες έχει αναγάγει σε σταρς και τις οποίες χρησιμοποιεί για να ηδονίζεται ο ίδιος, αποκαλύπτοντας γαργαλιστικές λεπτομέρειες που αφορούν τα ενδότερα εκείνων. Πρόκειται για πρόσωπα τα οποία κατά καιρούς έχουν απασχολήσει την κοινή γνώμη με το αν κυοφορούν κάποιο μωρό στα σπλάχνα τους, αν έχουν δει το νυστέρι του γιατρού να τους χαμογελάει ή αν η σεξουαλική τους προτίμηση συμβαδίζει με τα θέλω του συντάκτη του εκάστοτε άρθρου.
Ξεκινάω από τις προσωπικότητες ετούτες, στο άκουσμα των οποίων πολλές νοικοκυρές θα προστρέξουν να ανεβάσουν την ένταση από το χαζοκούτι. Τις περισσότερες φορές πρόκειται για άτομα τα οποία με τις απόψεις τους δεν έχουν κάτι να προσφέρουν ούτε να αλλάξουν τα μυαλά του θεατή. Είναι τηλεπερσόνες που ξέρουν να σαγηνεύουν με την πλούσια, ξανθιά κώμη τους αλλά που δυστυχώς όταν ακούνε τους συνεργάτες τους να μιλάνε για νομοσχέδια και πολιτική, νεύουν απλώς το κεφάλι τους ως ένδειξη συμφωνίας. Παρόλα αυτά, ο κόσμος δείχνει να τους λατρεύει και να αναζητά διαρκώς να ικανοποιήσει την αδηφάγο περιέργεια του για το τι φόρεσαν, τι έκαναν στο υπνοδωμάτιο τους και πώς μάλωσαν με τους «απέναντι», αυτοί οι σωτήρες της «τηλεοπτικής νομενκλατούρας», όπως αναφέρει και ο Κωστής Παπαγιώργης στα «Υπεραστικά» του.
Χαρακτηριστικό δείγμα αυτής της τάξεως θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε τον κ. Ποτσέπη που ξεχειλίζει αγάπη και κατάφερε ως εκ τούτου να πρωταγωνιστήσει και να γεμίσει τηλεοπτικό χρόνο από μια πλειάδα σειρών και ριάλιτι. Βέβαια, ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης ορίζει ότι εφόσον ο κόσμος τον αναζητά, εμείς θα του τον χαρίσουμε, σκάζοντας το κοινό με την υπερβολική αγάπη που συνεπάγεται το φίλημα των μπράτσων του σούπερ-Πότσεπ.
Αλλά ποιος φταίει μέσα σε όλο αυτό τον κυκεώνα από ξεπεσμό και κενότητα; Εγώ. Ο τηλεθεατής. Εγώ που ζητάω να μάθω τα άπλυτα των ξένων, των διασήμων για να σιγομουρμουρίζω στον εαυτό μου πως εγώ βρίσκομαι σε καλύτερη κατάσταση και τέτοια ρεζιλίκια δεν θα με στοιχειώνουν, γιατί είμαι άσημος και δεν έχω τους παπαράτσι να απαθανατίζουν τη στιγμή που εγώ ταΐζω το παιδί μου ή φιλάω το σύντροφό μου. Και η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές, ακόμη και αν πρόκειται για ένα άτομο/καλλιτέχνη αξιόλογο με αξιοσημείωτο έργο, αυτό που θα κινήσει το ενδιαφέρον της πλειονότητας, είναι η προσωπική ζωή του εν λόγω.
Ίσως τελικά, να φταίει η εμμονή μας να αποκαθηλώνουμε διάσημους, με το να γνωρίζουμε πόσο ανθρώπινοι και κατά συνέπεια ελαττωματικοί είναι. Ίσως από την άλλη να μη μάθαμε να θαυμάζουμε τα σωστά πρότυπα. Προσωπικά πιστεύω ότι η δεύτερη εκδοχή είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα. Όταν στην «πασαρέλα» του σχολείου ερωτευόμασταν μάτια, χείλη, ρούχα και όχι συμπεριφορές και χαρακτήρες, δώσαμε στην Kim (Kardashian) το βήμα να μας πάρει τα μυαλά γνωρίζοντας ωστόσο, όταν η ίδια λειτουργεί απουσία του.
