Βάλτε τα φτυάρια μέσα! Γιατί να χαλάμε την αύρα μας με κακόβουλες σκέψεις; Πάμε όλοι μαζί να καθαρίσουμε το μυαλό μας. Καθίστε οκλαδόν και κάντε «Ωμμμμμμμμ». Δεν έπιασε, ε; Μήπως προτιμάτε το «Κρα κρα κρα»;
Για κάποιο λόγο, κάποιοι έχουν πάντα τον «καλό» λόγο στο στόμα. Μόλις δουν κάτι διαφορετικό, κάτι «έξω από τα νερά τους» αρχίζουν αμέσως το κράξιμο. Είναι ένας αυθόρμητος μηχανισμός που ενεργοποιείται σαν ωρολογιακή βόμβα.
Βλέπεις κάτι. Κρατιέσαι. Κρατιέσαι λίγο ακόμα. ‘Ωσπου…ξεσπάς και ΜΠΑΜ! Δεν σταματάς ποτέ! Δεν τον ξεπλένει ούτε ο Πηνειός με τόσα που ξεστόμισες για αυτόν!
Και έρχομαι εγώ τώρα ως δικηγόρος του θύματος και δέκτη του κραξίματος να σου την πω. Κράζεις, γιατί θαυμάζεις! Πολλές φορές γίνεται, γιατί απλώς ζηλεύεις. Παραδέξου το! Θα ήθελες εσύ να ήσουν στη θέση του, και αφού δεν είσαι, προσπαθείς να τον μειώσεις για να νιώσεις καλύτερα. Ανασφάλεια Νο1.
Κράζεις, γιατί κράζουν όλοι! Θέλεις να είσαι μέλος μίας ομάδας. Θέλεις να είσαι το ίδιο cool με όλη την παρέα που βγάζει χολή για ό,τι βλέπει. Θέλεις να πεις την καλύτερη ατάκα και ας είναι κακία. 12 points go to you! Ανασφάλεια Νο2.
Κράζεις, γιατί όλοι είναι ανόητοι. Εσύ είσαι ο έξυπνος. Σου φταίνε όλα! Δεν είναι όλοι τέλειοι όπως εσείς. Στη πυρά όλοι. Κάτσε στην γωνία σου και κράξε.
Κράζεις, γιατί… έτσι! Δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος. Μπορεί απλώς να βαριέσαι. Τον «στολίζεις» τον άλλο κανονικά, διότι δεν έχει τι να κάνεις και τι να πεις!
Κάτι δεν πάει καλά με εσένα. Πρέπει να το κοιτάξεις φίλε μου! Όλο κράζεις, κράζεις, κράζεις! Χαλάρωσε λίγο. Κράχτη! Ποιος νομίζεις ότι είσαι δηλαδή; Κρίνεις τους πάντες λες και είσαι ο καλύτερος. Πάρε το βραβείο σου και άσε μας ήσυχους! Κάτσε εσύ να μας κοιτάς και να λες ό,τι θες και άσε μας να ζήσουμε όπως θέλουμε. Κρα κρα κρα.
Ωχ…και εγώ κράζω! Ουπς!
