Κανονικά η σωστή έκφραση θα ήταν «love at the first sight», αλλά πάντα προτιμώ να παίζω με τις λέξεις. Η τεχνολογία έχει προχωρήσει σε όλους τους τομείς και το Internet έχει εισέλθει στην ζωή μας, δίνοντας πολλές ευκαιρίες, λύνοντας μας πολλές φορές τα χέρια ή ακόμα και να μας βγάζει από την δυσκολία στο να εκφραστούμε μέσω φυσικής επαφής. Το πρόβλημα είναι όμως ότι ενώ μας διευκολύνει, από την άλλη μας «δένει» – ακόμα και εμάς τους ίδιους – σε παραπλανητικές καταστάσεις!
Χάνουμε την φυσική επαφή, ζούμε σε μια άλλη πραγματικότητα και τα social media μας καθιστούν ανίκανους στο να εκφραστούμε. Ξαφνικά, χάνουμε τις δυνάμεις μας απέναντι σε ένα γεγονός πάνω στο οποίο θέλουμε να εκφραστούμε, απέναντι στον άνθρωπο που θέλουμε να εκμυστηρευτούμε, απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό που τον κοροϊδεύουμε με placebo καταστάσεις. Ζούμε σε μια άλλη πραγματικότητα, νομίζοντας ότι ζούμε. Πιστεύουμε ότι όλη αυτή η webική ουτοπία είναι αυτή που θα μας κάνει να μοιραστούμε το συναίσθημα, την φιλία, την αγάπη.
Κάποιοι από εμάς που έχουμε μάθει να ζούμε μέσω της φυσικής επαφής, αναγκαζόμαστε – προκειμένου να διατηρούμε την όποια επαφή με τους γύρω μας – να μιλάμε, να συζητάμε ακόμα και να ερωτευόμαστε μέσω κοινωνικών δικτύων. Δεν το κρίνω, αλλά στην τελική που πήγε η ανθρώπινη επαφή; Ο ζεστός λόγος, αυτός που εισπράττεις τις δονήσεις του και αντιλαμβάνεσαι την απόχρωση της κάθε λέξης; Το βλέμμα, τα ματιά;
Οι μέρες μας είναι φορτωμένες και όντως δεν «χάνεσαι» με τους γύρω σου διατηρώντας επαφές e-τύπου, αλλά χάνεται η ουσιαστική επαφή με τον άνθρωπο. Και αυτό είναι καταστρεπτικό! Η ζωή είναι οι αισθήσεις, είναι η αφή, η ακοή, η γεύση και μέσω μιας οθόνης και ενίοτε ενός «παγωμένου» ποντικιού αυτές χάνονται. Πάμε να πάρουμε πίσω τις ζωές μας αν το επιθυμούμε και να περάσουμε στον έξω κόσμο! Να πούμε σε αγαπώ, σε θέλω, σε σκέφτομαι και όχι να το γράψουμε. Είναι μαγευτικά εκεί έξω, ΘΥΜΑΣΤΕ;
