Dear darlings, σήμερα πρόκειται να μιλήσουμε για την αγαπημένη σας μέρα. Δεν έχει σημασία, πόσο χρονών είσαι, το φύλο σου, οι σεξουαλικές σου προτιμήσεις, γενικότερα το ποιος είσαι. Tο σημερινό θέμα αφορά την μέρα που περιμένεις να έρθει πώς και πώς. «Μιλάς με γρίφους», θα σκεφτείτε απολύτως λογικά. Θα σας πω μια γενίκευση, όσο κι αν διαφωνώ με τις γενικεύσεις: η απώλεια σαν αίσθημα είναι ένα πιάτο που σερβίρεται σε όλους τους ανθρώπους, σε διαφορετικά μεγέθη μεν, όμως όλοι έχουμε ένα αντίστοιχο μερίδιο.
Μια μέρα κάποιος που είχε μεγάλη βαρύτητα σαν άνθρωπος για εσένα, αποφάσισε να φύγει από την ζωή σου αφήνοντας ένα κενό ή μάλλον βοηθώντας σε να εφεύρεις έναν νέο ορισμό της έννοιας «κενό», το οποίο απέκτησε και όνομα. Αν είσαι τυχερός, τότε αυτό σου συνέβη μια φορά, για τους υπόλοιπους μπορεί να συμβεί ξανά και ξανά. Οι ουσιώδεις άνθρωποι κάνουν βαρύ γδούπο όταν κλείνουν την πόρτα και φεύγουν. Μετά τι; Ξέρουμε όλοι πώς είναι αυτό το συναίσθημα, δεν μπορώ να το προσδιορίσω και να το περιγράψω ακριβώς, όμως το να σου λείπει πραγματικά ένας άνθρωπος σε παγώνει. Μπορώ να το θέσω έτσι: με την έννοια του ότι σε αποσυνδέει από την πραγματικότητα, η ζωή σου συμβαίνει και δεν την ζεις, γιατί χάνεσαι στο αίσθημα την απώλειας.
Υπάρχουν ευτυχώς και φάσεις που ξυπνάς και επανέρχεσαι στην πραγματικότητα, λειτουργείς κανονικά για λίγο και μετά μόλις ξεφύγει λίγο το μυαλό «I fucking miss you». Συγχωρέστε με, αλλά αυτή είναι η σκέψη, μια βασανιστική, ήσυχη και ικανή να μείνει κολλημένη σε ύπνο και ξύπνιο για αρκετό καιρό. Smooth criminal. Φανταστείτε, ή μάλλον θυμηθείτε πόσο μεγάλο είναι το βάρος που νιώθει κάποιος σε αυτήν την περίπτωση. Τα δεσμά πρέπει να σπάσουν, αλλιώς δεν προχωράς και το να προχωράς είναι το βασικό σημείο του παιχνιδιού.
Γιατί τόση αφοσίωση για έναν άνθρωπο που έφυγε και δεν φαίνεται να νοιάζεται;
Έχετε αναρωτηθεί πότε γιατί πολλές φορές δεν αφήνουμε σε αυτές τις περιπτώσεις τον εγωισμό να μας συνεπάρει λίγο; Είναι για καλό σκοπό σε τελική ανάλυση. Εν πάση περιπτώσει, ο λόγος που δεν αφήνουμε τον εγωισμό να κυριαρχήσει δεν είναι η εύκολη απάντηση «ενδιαφέρον και αγάπη», αλλά η απάντηση είναι εγωιστική, διότι έγκειται στο ότι προσπαθούμε να αποδείξουμε κάτι στον εαυτό μας, αλλά ταυτόχρονα αντικρούει τον εγωισμό, γιατί μας εμποδίζει από το να πούμε «κοιτάω τον εαυτό μου και συνεχίζω» . Αυτό που προσπαθούμε να αποδείξουμε στον εαυτό μας σε πρώτη φάση, είναι ότι το άτομο θα επιστρέψει στην ζωή μας, γινόμαστε λίγο ρομαντικοί, κρατάμε τον άλλον ζωντανό στην σκέψη με μνήμες και flashbacks. Μετά λέμε στον εαυτό μας «για να νιώθω έτσι υπάρχει λόγος» και κοιμόμαστε και ξυπνάμε κάθε μέρα με το ίδιο παραμύθι, με το ίδιο κενό και πάντα το ίδιο βάρος.
Σε δεύτερη φάση, αγαπάμε τόσο το να μας λείπει κάποιος και ερωτευόμαστε το αίσθημα της θλίψης που συνοδεύει την κατάσταση ως ένδειξη αφοσίωσης προς το πρόσωπο αυτό. Γιατί τόση αφοσίωση για έναν άνθρωπο που έφυγε και δεν φαίνεται να νοιάζεται; Μα φυσικά, για να αποδείξουμε στον εαυτό μας ότι υπήρχε κάποια βάση στην επιλογή του να έχουμε τον άνθρωπο αυτό δίπλα μας και ότι η ιστορία με τον εκάστοτε άνθρωπο είναι πιο σημαντική για μας από άλλες που έχουν προηγηθεί. Ένα μεγάλο μέρος του να σου λείπει ένα πρόσωπο συνδέεται με άλυτα προβλήματα που έχεις εσύ με τον εαυτό σου, συνήθως όταν δεν είσαι αρκετά σίγουρος για τον εαυτό σου και τις επιλογές σου.
Ένα μέρος της ιστορίας απομυθοποιήθηκε, αν και λίγο περίπλοκα, ωστόσο είναι προφανές ότι αξίζει να ξεπεράσεις το αίσθημα της απώλειας, διότι με αυτόν τον τρόπο καταπολεμάς το πρόβλημα αυτό καθ; αυτό. Οι άνθρωποι που είναι σίγουροι για τις επιλογές τους, δεν διαλέγουν ανθρώπους που πάνε κι έρχονται, κάνουν πάντα σωστή επιλογή. Aν κάτι πάει στραβά, τότε κάτι σου πάει στραβά, κάτι πάει στραβά μέσα σου. Αν φτάσεις στο σημείο να σου λείπει πολύ κάποιος που κοιμάται ήσυχα τα βράδια, ήρθε η ώρα να αναζητήσεις τη κάθαρση. Τι είναι η κάθαρση; Είναι η αγαπημένη σου μέρα! Η μέρα που θα ξυπνήσεις το πρωί και δεν θα σου λείπει κανένας, διότι θα καταλάβεις ότι δεν τους χρειάζεσαι, αλλά αντιθέτως, σε κρατούσαν πίσω. Στην κλίμακα της ζωής, η πρόοδος αντιστοιχεί στο να ανεβαίνεις ένα σκαλί πάνω, ενώ το πισωγύρισμα στο να κατεβαίνεις τέσσερα σκαλοπάτια κάτω. Μπροστά-ένα, πίσω-τέσσερα, κακή αναλογία.
Αν ανήκετε στην κατηγορία αυτών των ανθρώπων, κι ένα πρόσωπο εμφανίζεται συνεχώς στο μυαλό σας, μην περιμένετε να έρθει αυτή η μέρα, δημιουργήστε την! Πώς; Ζήστε στο τώρα, γιατί μόνο αυτό υπάρχει, το παρελθόν και το μέλλον είναι ψευδαίσθηση. Δεν έχω τίποτα περισσότερο από το τώρα, δεν έχεις τίποτα περισσότερο από σήμερα. Όταν σκέφτομαι το «χθες» δεν βλέπω μπροστά μου το «σήμερα» και μπορεί να υπάρχει κάτι πολύ όμορφο. Όταν σε ρωτάνε για το χθες να λες «τι είναι αυτό;» και όταν πρόσωπα από το χθες θυμούνται να επιστρέψουν «Συγγνώμη, γνωριζόμαστε;». Να είσαι σίγουρος, δεν θα χάσεις.
P.S: Now is not good, it΄s exceptional!
