Δευτέρα πρωί να δίνεις μάθημα είναι σαφώς άσχημο. Αν δίνεις δύσκολο μάθημα κάνει την όλη κατάσταση ακόμη πιο δύσκολη. Αν βρέχει τα πράγματα είναι οριακά ανυπόφορα και εσύ αρνείσαι να σηκωθείς από το κρεβάτι σου. Τι γίνεται όμως αν ταυτόχρονα ζεις σε μια Θεσσαλονίκη χωρίς λεωφορεία και με ένα χάος από αυτοκίνητα σε όλους τους δρόμους της; Τότε μάλλον η μέρα αυτή παύει να χαρακτηρίζεται απλώς κακή και μπορεί εύκολα να συμπεριληφθεί στα έργα της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας. Όμως δεν ζεις μόνο εσύ μια τέτοια μέρα.
Ήταν δύσκολη, ήταν άσχημη εβδομάδα για όλη τη Θεσσαλονίκη. Λίγες μέρες μετά από την παρέλαση των πολιτικών αρχηγών στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης (ΔΕΘ) που μίλησαν για μετρό και όχι μόνο, τα φώτα έφυγαν ξανά από τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ελλάδας και δεν ασχολήθηκε ποτέ κανένας με τα προβλήματά της. Δεν ασχολήθηκε κανένας με μια Θεσσαλονίκη που περισσότερο με ανάπηρη γιαγιά ανίκανη να αυτοεξυπηρετηθεί μοιάζει, χωρίς μέσα μαζικής μεταφοράς, παρά με νύμφη του Θερμαϊκού.
Τώρα που σου γράφω είναι η έβδομη συνεχόμενη μέρα που τα λεωφορεία δεν κυκλοφορούν στους δρόμους. Είναι η έβδομη συνεχόμενη μέρα επίσχεσης εργασίας από τους εργαζόμενους του ΟΑΣΘ. Είναι η έβδομη μέρα που κράτος και ΟΑΣΘ φαίνεται να αδιαφορούν για τους κατοίκους της πόλης. Αδιαφορούν για τους φοιτητές που αναγκάζονται να μετακινούνται με ταξί μέχρι το Πανεπιστήμιο ώστε να εξεταστούν. Δεν έχουν βλέπεις όλοι το προνόμιο να μένουν κέντρο ή σε κοντινούς δήμους που η απόσταση «περπατιέται». Αδιαφορούν για τους εργαζομένους που τα λεφτά που δίνουν στον ταξιτζή ή στη βενζίνη μπορεί και να είναι περισσότερα από το μεροκάματό τους. Αδιαφορούν για τους μαγαζάτορες που βλέπουν τη δουλειά τους να πέφτει κατακόρυφα καθώς αν και σε ηλιόλουστες μέρες ο κόσμος που περπατά στο κέντρο είναι τρομακτικά λιγότερος απ’ ότι συνήθως.
Δε θα καταλήξω κάπου. Δεν προσπαθώ να γίνω γραφικός και να λαϊκίσω σα να κάνω πρωινή εκπομπή. Απλώς παραθέτω τα γεγονότα και κάνω παράπονα σαν την κοπέλα σου όταν ξέχασες να της στείλεις καλή επιτυχία πριν από κάποια εξέταση. Φυσικά το ουσιαστικό πρόβλημα δεν είναι ίδιου βαθμού αλλά προτιμώ να μην το εξετάσω στο μέγεθός του γιατί τότε μάλλον θα αρχίσω να υστεριάζω όπως τότε που ξέχασες να της πεις χρόνια πολλά στην επέτειό σας. Προσπαθώ να είμαι κοντά με τη στάση μου στους εργαζομένους του ΟΑΣΘ, ξεχνώντας όλες εκείνες τις φορές που επιδεικτικά έκλεισαν τις πόρτες του τελευταίου λεωφορείου αν και με έβλεπαν να τρέχω για να προλάβω.
Η λύση όμως πρέπει να βρεθεί όχι απλώς σύντομα, αλλά τώρα. Η υπομονή εξαντλείται, αυτές οι σκέψεις θα γίνουν φωνές και μάλιστα οργισμένες. Ο ΟΑΣΘ ποτέ δεν ήταν επαρκής για αυτή την πόλη. Το να στέκεται όμως απέναντι στους πολίτες σίγουρα δεν αρμόζει σε μια Ευρωπαϊκή πραγματικότητα.
