Η ώρα 2:05. Μάλλον βρέχει έξω. Βάζω ένα τραγούδι να παίζει. Το πήρα απόφαση, σήμερα θα γράψω για όσα καιρό θέλω να πω. Πόσο υποτιμημένο είναι το χαμόγελο;
«Χαμογέλα, η ζωή είναι ωραία», έτσι λέω να ξεκινήσω. Θαυμάζω τους ανθρώπους που μπορούν και φοράνε το καλό τους χαμόγελο εκεί έξω. Εκείνους που μπορεί να έχουν ένα «χαστούκι» από τη ζωή, αλλά δεν αλλάζουν αυτή την ωραία τους συνήθεια. Αυτούς που με το χαμόγελο τους θα σου φτιάξουν την μέρα. Δεν υπάρχει φορά που θα συναντήσω άνθρωπο με καλή διάθεση, με χαμόγελο στα χείλη και να μην νιώσω λίγο καλύτερα.
Προς Θεού, δεν λέω να χαμογελάς συνέχεια σαν τρελός. Αλλά από την άλλη, σκέφτομαι ότι υπάρχουν καταστάσεις που σε αλλάζουν, που ζωγραφίζουν ένα χαμόγελο πάνω σου και δεν λέει να φύγει. Οπότε το ζεστό αυτό χαμόγελο, δεν μπορεί να σε γελάσει ποτέ. Είναι ειλικρινές, φανερώνει τις προθέσεις σου, δε χρειάζεται να τα ερμηνεύεις όλα πολύπλοκα σαν τα μάτια. Άλλη ομορφιά τα μάτια δεν αντιλέγω, χιλιοτραγουδεμένα, αλλά νομίζω δεν αγγίζουν τη μοναδικότητα του χαμόγελου.
Επιπλέον, το χαμόγελο είναι ελκυστικό, τραβάει, αρέσει. Είναι μεταδοτικό, αλλά όταν το ερωτεύεσαι αλλάζει το πράγμα. Πώς αντιστέκεσαι στο χαμόγελο, πανάθεμά το; Πώς δεν τρελαίνεσαι όταν το βλέπεις εκεί που θέλεις; Εξάλλου, αν ψάξω να βρω πόσα έχουν γραφτεί για ένα χαμόγελο, θα ανακαλύψω υπέροχα αποτελέσματα. «Γι΄αυτό λέγεται χαμόγελο, γιατί όταν δίνεται από το σωστό άνθρωπο προκαλεί χαμό» ή «Η πιο ωραία καμπύλη είναι το χαμόγελο σου». Οπότε καταλαβαίνετε πώς έχει η κατάσταση.
Τρελή αδυναμία στα χαμόγελα, λοιπόν. Έρωτας απλά. Τα άτομα που χαμογελούν πρέπει να ξέρουν τι δύναμη έχουν στο πρόσωπό τους. Μια λέξη για να κλείσω, γιατί θα μπορούσα να γράφω ώρες: Χαμογέλα!
Γράφει ο Γιώργος Καρακώστας
