Η ζωή μας, λόγω δομής, έχει καταντήσει να είναι ένα αέναο σπριντ χωρίς σταματημό, ακόμα κι όταν «κόψουμε» την κορδέλα. Τερματισμός δυστυχώς δεν υπάρχει. Εκκίνηση; Διαρκώς. Είμαστε σε μια μόνιμη κίνηση, σε ένα διαρκές τρέξιμο και κυνηγάμε το χρόνο. Κι εκείνος με τη σειρά του εμάς.
Η καθημερινότητα μπουκώνει όλο και περισσότερο, χάνοντας αυτές τις μικρές, αλλά ολοκληρωτικές στιγμές. Κι αναφέρομαι σε απλά πράγματα, όπως την καλημέρα του γείτονα, το αληθινό χαμόγελο του συναδέλφου μας, μέχρι και το «σ’αγαπώ» του παιδιού μας. Πόσο μάλλον εκείνη/εκείνον που μας αφορά ως άνθρωπος και τον επιθυμούμε στη ζωή μας.
Όχι μόνο δε δημιουργούμε στιγμές, αλλά μεγαλώνουμε και το χάσμα του ανεκπλήρωτου. Αν μιλήσουμε με νούμερα, η εβδομάδα έχει 7 μέρες και συνολικά 161 ώρες. Από αυτές τις 54 κοιμόμαστε, τις αντίστοιχες δουλεύουμε και τις 25 τις «ξοδεύουμε» σε υποχρεώσεις. Τη στιγμή που θα μπορούσαμε να αφεθούμε στον άντρα μας, το σύντροφό μας, τον έρωτά μας.
Πώς θα δημιουργήσουμε στιγμές αν δεν διαθέσουμε χρόνο; Και μην ακούσω ότι κάποιος θα ήθελε όλο το χρόνο του άλλου, γιατί θα θυμώσω. Ο χρόνος ποσοτικά μπορεί να είναι λίγος, η ποιότητά του όμως ίσως να είναι αρκετή ώστε να σε ολοκληρώσει. Οι όμορφες στιγμές φτιάχνουν όλες μαζί ένα πορτραίτο ευτυχίας.
Έτσι, αν επιθυμούμε κάτι, κάποιον και η καθημερινότητα μας «καταπίνει», θα χρειαστεί να βάλουμε κι εμείς το χέρι μας. Θα χρεαστεί να το «κυνηγήσουμε», όπως είπε κάποιος κάποτε. Βάσει εκείνου αποτυπώνω σήμερα εδώ τις σκέψεις μου. Η ζωή είναι στιγμές. Ας βρούμε τον χρόνο να υλοποιηθούν. Μπορούμε και αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
