Ο ανθρωπός διαθέτει άπειρες ευαισθησίες οι οποίες τον καθοδηγούν στην πορεία της ζωής του. Εγώ αποφάσισα να επικεντρωθώ σε μία από αυτές, στην ντροπή για την οποία κάποιες φορές αισθανόμαστε για τις δυνατότητες μας, για το ταλέντο μας ή για κάποια χαρακτηριστικά του εαυτού μας. Αποτέλεσμα αυτής της ντροπής είναι η συσπείρωση σε ένα πιο ασφαλές μέρος το οποίο δεν έχει ρίσκα, ούτε μας εκθέτει.
Αδιαμφησβήτητα, όλοι βαθιά ριζωμένο στο μυαλό μας έχουμε το «πρότυπο» ανθρώπου, το οποίο μας προμοτάρει η αναπτυσσόμενη και βιαστική κοινωνία.Έτσι, ξεχνάμε τι πραγματικά είμαστε και προσπαθούμε να ασπαστούμε τις επιλογές και τα χαρακτηριστικά του «σωστού» ανθρώπου. Είναι όμως αυτος ο δρόμος της ευτυχίας; Δεν θα απαντήσω εγώ, αλλά δίνω τον λόγο σε καποια άτομα που με βοήθησαν με τις ιστορίες τους.
«Σαν μικρή και εγώ είχα περάσει τις φάσεις μου, είχα κάποια περιττά κιλά και άκουγα όλη την ώρα ρατσιστικά σχόλια. Με τα χρόνια, κατάλαβα ότι τελικά το μόνο που μετράει είναι να έχεις ανθρώπους να σέβονται και να αγαπούν το κάθετι μικρό ή μεγάλο που κάνει εσένα. Κάπως έτσι, έμαθα να ξεπερνάω τα πάντα βασισμένη στο ότι αξίζω πολλά και το ξέρω. Είναι καλό να αγαπάς τον εαυτό σου και να γνωρίζεις ότι είσαι ικανός να κάνεις πράγματα. Ο αυτοσεβασμός θεωρώ ότι είναι η κινητήρια δύναμη του ανθρώπινου νού, ή τουλάχιστον έτσι έμαθα εγώ.»
«Oι δικοί μου σκέφτονται πολύ λογικά και αυτό με έχει βοηθήσει πολλές φορές. Πάντα όμως, θα με ωθήσουν στο σίγουρο, στο ασφαλές. Να πάρω πτυχίο, να γίνω δικηγόρος και να πιάσω μια δουλίτσα εδώ. Αυτό πιστεύουν οτι είναι το καλύτερο για μένα. Όμως τελευταία συνειδητοποίησα πόσο με είχε επηρεάσει ο φόβος τους, τόσο που με έκανε να πιστεύω οτι δεν έχω άλλες επιλογές, ότι θα πρέπει συμβιβαστώ κ εγώ σε μια μετριότητα. Αλλά κυρίως, άρχισα να ντρέπομαι ακόμα και που τολμάω να πιστεύω σε κάτι πιο αισιόδοξο: να ζήσω στο εξωτερικό, να ασχοληθώ με τον χορό, τις σπουδές ή οτι άλλο με γεμίζει σαν άνθρωπο, να ταξιδέψω, να φτιάξω τον κόσμο έστω και λίγο! Μετά απο σκέψη όμως, κατάλαβα ότι οι άλλοι δεν μπορούν να δουν με τα δικά μας μάτια, ακόμα κι αν μας λατρεύουν. Ακούμε την οικογένεια μας, τους φίλους μας, αλλά μόνο εμείς ξέρουμε τι θέλουμε κι εμείς θα υποστούμε τις καλές/κακές συνέπειες των αποφάσεων μας.»
«Πάντα ήθελα να ασχοληθώ με το θέατρο. Δεν είχα όμως προηγούμενα ερεθίσματα από συγγενείς και φίλους, οπότε ήταν πιο δύσκολο να πάρω απόφαση να ξεκινήσω. Στο πίσω μέρος του μυαλού μου πάντα υπήρχε η σκέψη ότι δεν θα είμαι αρκετά καλή, ότι οι υπόλοιποι της ομάδας θα με σχολιάζουν και όπως καταλαβαίνεις αυτός ήταν ένας πολύ σημαντικός ανασταλτικός παράγοντας. Έκανα κάποιες προσπάθειες να ενταχθώ σε κάποιες ομάδες, αλλά είδα κάποιες από τις σκέψεις μου να επαληθεύονται όσον αφορά στη συμπεριφορά των άλλων, οπότε άρχισα να αισθάνομαι πιο μειονεκτικά. Αποτέλεσμα; Να σταματήσω τελείως αυτό που ήθελα να κάνω. Ήμουν εγώ η ίδια προκατειλημμένη, είχα δηλαδή η ίδια δημιουργήσει προβλήματα στο μυαλό μου, χωρίς να υπάρχουν.»
Ντροπή είναι μια επιδημία της κουλτούρας μας, γι΄αυτό την ελευθερία και την ευτυχία τις αποκτάμε όταν ασπαστούμε τον εαυτό μας όπως είναι. Με τα όνειρα που έχει, με τις ελπίδες που λάμπουν μέσα μας. Καμία ντροπή και κανένας φόβος δεν πρέπει να μας σταματά. Πρέπει να αγαπήσουμε τον εαυτό μας και να αποκτήσουμε το θάρρος να αντιμετωπίσουμε την ζωή με τις προκλήσεις της. Αυτός είναι ο δρόμος της ελευθερίας.
