Είναι δεδομένο ότι έχουμε ανθρώπους στη ζωή μας που θέλουμε να κρατήσουμε. Κάνουμε τα πάντα για αυτούς και υπερβαίνουμε τους ίδιους μας τους εαυτούς. Αλλά στην πραγματικότητα τα στάνταρ μας ισοδυναμούν με αυτό που θέλουμε να διασφαλίσουμε;
Σε αδύναμες στιγμές βλέπουμε σε κάποιους πράγματα, τα οποία θα θέλαμε να βρούμε σε συγκεκριμένες φιγούρες. Πειθόμαστε χωρίς προσπάθεια για κάτι, που στην πραγματικότητα δεν υπάρχει. Καλύπτεται απλώς η δική μας ανάγκη να αντικρίσουμε ασφάλεια και εμπιστοσύνη, που είναι τα θεμέλια κάθε σχέσης. Αρκούμαστε σε κάτι ψεύτικο και παρασύρουμε παράλληλα και ανθρώπους δίπλα μας, που θέλησαν να μας δώσουν την προσοχή που κατά τη γνώμη τους αξίζαμε. Τέτοιους ανθρώπους δεν τους κοιτάξαμε στα μάτια γιατί πάντα ήμασταν ρηχοί μαζί τους. Δεν βλέπαμε το θησαυρό που έκρυβαν.
Οι άνθρωποι είμαστε όλο εκπλήξεις. Ερχόμαστε και φεύγουμε χωρίς καμία ειδοποίηση. Καλύτερα λοιπόν να ανταποκρινόμαστε με όλο μας το «είναι» σε εκείνους που έγιναν χαλί να τους πατήσουμε και που δεν μας μπούκωσαν με βαριές κουβέντες, ασήκωτες για εκείνους σε πράξεις. Να μη χαραμίζουμε άσκοπα χρόνο και ενέργεια για ανθρώπους που δεν ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά μας, στις ανάγκες μας. Που διατήρησαν εγωισμό γιατί για αυτούς ήμασταν οι ενσαρκωμένες επιθυμίες τους. Οι απαιτήσεις του καθενός μας είναι ανεβασμένες χωρίς όμως να μπορούμε απαραίτητα να ανταποκριθούμε πλήρως σε αυτές όταν κληθούμε.
