Η δική μας εβδομάδα ξεκινά από την Τρίτη. Γιατί έτσι θέλουμε και γιατί έτσι μπορούμε. Για αρχή, λοιπόν, να ευχηθώ καλή μας εβδομάδα, αναγνώστες μου! Η εβδομάδα που πέρασε είχε από όλα. Μια λαίδη σε διαφημιστικό σποτ, ένα βίντεο που έγινε viral, δάνεια, μέτρα, ασφαλιστικό, πρόσφυγες… και η ζωή συνεχίζεται.
Οι μετεωρολόγοι προειδοποιούν για άσχημα καιρικά φαινόμενα τις ημέρες του Πάσχα και η άνοιξη προσπαθεί να εδραιώσει τη θέση της. Μα ένα λουλούδι θα ανθίσει, μα ο ήλιος θα βγει πιο ζεστός. Βέβαια όπως πάμε, ούτε και την άνοιξη δεν αφήνουμε ήσυχη να κάνει τη δουλειά της. Άνθρωποι ισχυρογνώμονες. Πιστεύουν πως μπορούν να κάνουν κουμάντο στα πάντα. Ακόμη και στις εποχές. Φαίνεται λες και κανείς δεν μπορεί να τους διαψεύσει.
Σάββατο πρωί και αποφασίζω να πάω μια βόλτα στα συνοικιακά μαγαζιά. Εξαιτίας των mall που σου παρέχουν τα πάντα, για να είμαι ειλικρινής δεν είχα το χρόνο, αλλά και την όρεξη να περπατήσω τόσο καιρό στα μαγαζιά της γειτονιάς μου. Έτσι, το περασμένο Σάββατο αυτό φάνηκε ως πολύ καλή ιδέα. Ο καιρός ήταν σύμμαχος και έτσι δεν έχασα ευκαιρία. Πήρα έναν καφέ στο χέρι και κατηφόρισα στην αγορά. Δεν ήθελα να ψωνίσω κάτι. Ήθελα να κάνω οφθαλμόλουτρο. Μια έρευνα αγοράς για τα πασχαλινά δώρα. «Πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα», σκέφτηκα καθώς έπεφτα πάνω σε μαγαζιά σκονισμένα με στολισμένες τις βιτρίνες τους με πωλητήρια και ενοικιαστήρια. Δρόμοι που έσφυζαν από ζωή, τώρα είναι λίγο γκρι. Λογικό να επηρεαστούν και αυτοί από την οικονομική κρίση.
Μπαίνω στο παιχνιδάδικο της γειτονιάς μου. Εκεί, όπου κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα η νονά μου, μου έπαιρνε το δώρο μου. Εκεί που «γεννήθηκε» η πρώτη μου κούκλα. Το παιχνιδάδικο που λίγο πολύ, εμείς «χτίσαμε». Μπορεί τα παιχνίδια πια να είναι στο ύψος μου, η μυρωδιά τους όμως και τα πολύχρωμα χρώματα μου θύμισαν άλλες εποχές. Χάθηκα μέσα στα παιχνίδια, χαζεύοντας. Μέχρι που η πραγματικότητα δεν άργησε να έρθει.
-Τι όμορφη αγελάδα. Είναι για μωρό;, ρώτησα την ευγενική πωλήτρια που με συνόδευε σιωπηλά στη βόλτα μου.
-Φυσικά! Και θα μπορεί να το έχει και όταν μεγαλώσει γιατί…
-ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΩΡΟ ΑΥΤΟ!, άκουσα μια φωνή από το υπερπέραν.
Ο ιδιοκτήτης του παιχνιδάδικου, σκαρφαλωμένος σε μια σκάλα – γιατί μάλλον τους πρόλαβα την ώρα του ξεσκονίσματος – παρακολουθούσε όλη μου την πορεία αφ΄υψηλού. Όχι μόνο, μείωσε την υπάλληλο του, που κατέβασε τα μάτια της. Αλλά ο τρόπος του δεν ταίριαζε καθόλου με το επάγγελμά του.
-Κρίμα, είπα.
Έλα όμως που και καθώς την ακουμπούσα στο ράφι, το κεφάλι της συναρμολογούμενης αγελάδας έπεσε κάτω!
-Ουπς! έπεσε η κεφάλα της, είπα με όχι και τόσο άρτια ελληνικά μπας και σώσω αυτό που τελικά δεν έσωσα.
-ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ΠΩΣ ΕΠΕΣΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΤΗΣ. ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΑΦΗΝΕΤΕ ΤΗΝ ΚΟΠΕΛΑ ΝΑ ΣΑΣ ΤΟ ΔΕΙΞΕΙ!, απάντησε πάλι η φωνή από ψηλά.
Ένα «Ευχαριστώ πολύ, θα ξαναπεράσω» ήταν αρκετό. Αρκετό, για να μην ξαναπάω σε αυτό το μαγαζί. Αρκετό, να αναλογιστώ πόσοι εργοδότες υπάρχουν που μειώνουν έτσι τους υπαλλήλους τους. Τσαντίστηκα! Γιατί αυτό το «Ευχαριστώ πολύ, θα ξαναπεράσω», δεν θα βάλει σε αυτόν τον κύριο τη σκέψη γιατί το μαγαζί του θα κλείσει σε λίγο καιρό. Και αν και απεύχομαι να συμβεί. Αν γίνει δεν θα φταίει η οικονομική κρίση, αλλά η δική του συμπεριφορά!
Μάθαμε να τα ρίχνουμε όλα στην κρίση. Φταίει η κρίση που χωρίζουν οι άνθρωποι, φταίει η κρίση που δεν γεννιούνται παιδιά, φταίει η κρίση που τσακώνονται οι γείτονες, φταίει η κρίση που ο κόσμος έχει νεύρα. Αν ήμουνα η «κρίση», το σίγουρο είναι πως θα είχα όλη μέρα λόξυγκα.
Για μένα η κρίση ήταν παράλληλα μια ευκαιρία να γίνει ένα πολύ καλό ξεκαθάρισμα. Ένα ξεκαθάρισμα χαρακτήρων, ανθρώπων και συμπεριφορών που ζούσαν σε μια φούσκα. Κρυμμένοι πίσω από το δάχτυλό τους. Στο δικό τους βασίλειο. Γιατί, για μένα, η οικονομική κρίση ήταν πρωτίστως, ηθική.
Κάποιοι ταρακουνήθηκαν. Κάποιοι άλλοι, παραμένουν το ίδιο εγωιστές, εγωπαθείς, μίζεροι και μόνοι. Χαμένοι σ΄ένα λαβύρινθο, που δυστυχώς η Αριάδνη δεν θα επισκεφτεί ποτέ. Γιατί , σε αυτόν το λαβύρινθο ο «Μίτος» της κρύβεται μέσα τους…
