Κυριακή πρωί και ώρα 8.00. Για κάποιους ίσως δεν κοιμήθηκα καλά εχθές το βράδυ και έχω αϋπνίες. «Αϋπνίες, βλέπω! Καλημέρα», το μήνυμα που μου έρχεται λίγο μετά αφού έχω ανοίξει το κινητό μου και ρίχνω μια γρήγορη ματιά στο timeline μου.
Ούτε το παράθυρο του δωματίου μου δεν έχω ακόμη προλάβει να ανοίξω. Προσπαθώ να μαντέψω από τις λίγες δέσμες φωτός που χορεύουν στο παρκέ, αν έξω έχει ήλιο ή αν ο καιρός είναι μουντός και γκρίζος. Εύχομαι, ο χθεσινοβραδινός αέρας να έχει καθαρίσει για λίγο αυτή τη «μουντάδα» εκεί έξω. «Κουράστηκα με τους γκρι ανθρώπους γύρω μου. Θέλω λίγο χρώμα!», σιγομουρμουρίζω καθώς η καφετιέρα με προειδοποιεί πως ο καφές μου είναι έτοιμος. Έτσι, για την αλλαγή του βάζω λίγο γάλα. Αν δεν έχει ο καφές λίγο χρώμα, πώς περιμένεις να έχει η μέρα σου; Κρατώντας στο ένα χέρι τη ζεστή κούπα καφέ και ενώ η μυρωδιά βανίλια-φουντούκι μου γαργαλάει τη μύτη, ανοίγω το παράθυρο. «Καλημέρα, γείτονα!», γνέφω – δεν έχουμε πει ποτέ ούτε γεια. Ακόμη και να τον δω στην είσοδο δεν θα τον αναγνωρίσω. Και όμως είναι εκεί. Το ξεχασμένο φως στο μπαλκόνι του είναι το σήμα κατατεθέν πως είναι καλά, όπως εμένα η Σαββατιάτικη μπουγάδα μου. Είναι ο δικός μας κώδικας.
Ο ουρανός είναι γαλάζιος. Τα σύννεφα φαίνεται πως έχουν πάει να πάρουν το brunch τους μακριά από τον Αθηναϊκό ουρανό. Τα λουλούδια στο μπαλκόνι λικνίζονται στον ρυθμό που τους δίνει το αεράκι. Βουνό η θάλασσα; Ένα δίλημμα είναι αρκετό για σήμερα! Το μπλε του με παραπέμπει στη θάλασσα. Το πράσινα φύλλα που έχουν κάνει στρώμα στο μπαλκόνι μου με καλούν στο βουνό. Δεν θα το σκεφτώ πολύ… όπου με βγάλει. Παίρνω μαζί μου τα είδη πρώτης ανάγκης και κλείνω τη πόρτα πίσω μου. Κλειδιά και λεφτά. Αυτά είναι αρκετά! Μπαίνω στο αμάξι. Μαζί θα πάμε και όπου μας βγάλει, του λέω! Εντάξει, ο Μιχάλης – το όνομα του αυτοκινήτου, μετά από βάφτιση που τελέστηκε στο δρόμο προς Σάμη το καλοκαίρι του ΄15 – δεν ήθελε και πολύ να καταλάβει που θα με οδηγήσει.
Σε λιγότερο από είκοσι λεπτά βρίσκομαι στην παραλία. Το σιέλ του ουρανού ανταγωνίζεται το μπλε της θάλασσας και τα δυο μαζί κάνουν το ιδανικό πανί. Δεν μυρίζω πολύ θάλασσα. Ο κρύος αέρας έχει παγώσει τη μύτη μου. Ο ήχος των κυμάτων, όμως είναι τόσο δυνατός που μου δίνει το tempo. Η ζωή είναι σαν τα κύματα. Μια πάνω, μια κάτω. Αν ήταν «λάδι» δεν θα είχε κανένα νόημα. Μονοτονία. Δε μου ταιριάζει. Από την άλλη, ο «καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται». Βυθίζω το χέρι μου στην άμμο. Καθώς το σηκώνω οι κόκκοι της κυλάνε δεξιά και αριστερά. Σφίγγω την παλάμη μου πια δυνατά, αλλά σκορπούν ακόμη περισσότεροι. Σαν τους ανθρώπους. Όταν τους «σφίγγεις» φεύγουν, όσο πιο «χαλαρούς του έχεις» τόσο πιο πολύ θα κάτσουν μαζί σου. Ένα αεράκι, σαν μια εκπνοή ανακούφισης, σηκώνει λίγη άμμο και την παίρνει μακριά. «Λόγια και άνθρωποι που τα πήρε ο αέρας! Καλό ταξίδι!».
Περπατάω στην αμμουδιά και αναλογίζομαι. Για όσους με ξέρουν, βέβαια το περπατάω είναι μεταφορικό… δεν περπατάω ποτέ. Χορεύω! Τα σημάδια που αφήνω πίσω μου δεν είναι βήματα. Γραμμές και κύκλοι χαράσσουν τη δική μου πορεία. Αν κάποιος θέλει να με ακολουθήσει δεν έχει παρά να χορέψει, στο δικό του ρυθμό, αλλά δίπλα μου. Ήταν μια δύσκολη εβδομάδα. Βαριά. Περίεργη. Μουντή. Η ζωή και ο θάνατος είναι… ήταν δίπλα. Ο κύκλος της ζωής, τόσο έντονος. Παντού. Έστω και για λίγο, αυτές οι μέρες ήταν αρκετές για να ταρακουνήσουν κάποιους. Πράγματα που θεωρούμε δεδομένα τελικά, δεν είναι! Σταματάω τις πιρουέτες μου.
Κάθομαι κάτω. Μαζεύω τα γόνατά μου στο στήθος και κοιτώ το απέραντο γαλάζιο κενό. Πόσα «σ΄αγαπώ» δεν έχω πει γιατί σκεπάστηκαν από ένα «Έλα μωρέ, θα το πω αύριο». Πόσα «μου λείπεις» δεν έχω πει γιατί σκέφτηκα «Ε, αφού το ξέρει τώρα, τα ίδια θα λέμε;». Πόσα πράγματα θέλησα να πω και έκανα πίσω; Μερικές φορές η σιωπή δεν είναι χρυσός. Καλύτερα να μετανιώνεις για πράγματα που είπες ή έκανες παρά να μετανιώσεις για κάτι που δεν πρόλαβες να πεις! Η δική μου συμβουλή: «Ν’ αγαπάς, να ξεχνάς και να χαίρεσαι τη δική σου γαλήνη, και κείνα που μ΄αγάπη το νου μας, φωτίζουνε, και βλασταίνουν αμάραντα κρίνα…!».
Υ.Γ: Ένα μεγάλο «σ΄αγαπώ» στους φίλους μου. Όταν τους το λέω με ρωτάνε απορημένοι «Τι έπαθες;». Δεν είμαι άνθρωπος που δείχνω εύκολα τα συναισθήματά μου. Τους το οφείλω όμως. Τόσο αυτό το «σ΄αγαπώ», όσο και άλλα τόσα «μου λείπεις». Και τους προσκαλώ σε ένα ακόμη χορό στην άμμο…
