«Και τα χρόνια περνάνε, ώσπου κάτι τελειώνει». Και περνάνε πολύ γρήγορα, ευτυχώς ή δυστυχώς, χωρίς καν να το καταλάβεις. Αναμνήσεις πολλές, προσδοκίες πολλές, ακόμα όνειρα περισσότερα. Και μετά τι;
Πώς και πώς περιμέναμε πριν τρία χρόνια να αρχίσουν οι εγγραφές των πρωτοετών. Τεράστια η αλλαγή, δώδεκα χρόνια ρουτίνας μετατράπηκαν σε κάτι εντελώς διαφορετικό , άγνωστο έως τότε για εμάς. Άγχος και φόβος κυριαρχούσαν στην αρχή. Περιπλανιόμασταν στους διαδρόμους ανάμεσα σε άτομα που δεν είχαμε ξαναδεί. Ποιος θα μας το έλεγε ότι αυτοί οι άνθρωποι θα γινόντουσαν η καθημερινότητα μας, η δεύτερη μας οικογένεια. Διαφορετικοί χαρακτήρες, αλλά ο στόχος κοινός. Και ποιος είναι αυτός; Να εφοδιάσουμε τους εαυτούς μας με γνώσεις που θα βοηθήσουν στην μετέπειτα ζωή μας.
Για να μιλήσουμε λίγο ρεαλιστικά, υπάρχουν φοιτητές που φεύγουν από το σπίτι του, προς επαρχία μεριά, και σίγουρα ζουν πιο ανέμελα, ενώ άλλοι που μένουν στον τόπο τους . Εμείς είμαστε από τις τύχερες-άτυχες (ανάλογα από ποια οπτική θα το δεις) που ανήκουμε στην δεύτερη κατηγορία. Σίγουρα το να ζεις μόνος σου έχει πολλά υπέρ, αλλά και εμείς καλά περνάμε, μην είμαστε και αχάριστες. Πόσα πρωινά ξυπνήματα, πόσοι καφέδες, πόσες ώρες μέσα στα ΜΜΜ, αλλά και τόσα μαθήματα που χωρέσαμε στο πρόγραμμα. Από εξάμηνο σε εξάμηνο και από εξεταστική σε εξεταστική πάντα μαζί.
Έτσι πέρασε το πρώτο, το δεύτερο, το τρίτο και αισίως φτάσαμε στο τέταρτο έτος. Μεγαλώσαμε; Ωρίμασαμε; Σοβαρευτήκαμε; Κάτι συνέβη πάντως και λίγο διαφορετικά τα βλέπουμε τα πράγματα. Τελειώνουμε, μια πρακτική, μια πτυχιακή και τσουπ! Πτυχίο! Αλλά τι επιφυλάσσει για εμάς η συνέχεια; Ελλάδα ή εξωτερικό; Δουλειά ή μεταπτυχιακό ή όλα μαζί; Αχταρμάς.
Πάνω που συνηθίσαμε την κάποτε άγνωστη φοιτητική ζωή, αντιμέτωπες πάλι με το «άγνωστο». Άραγε θα είναι όπως το φανταζόμαστε; Έχουμε αποφασίσει τι πραγματικά θέλουμε; Ίσως και όχι, και αυτό είναι το δύσκολο της υπόθεσης. Πάντα τις σοβαρές αποφάσεις καλείσαι να τις πάρεις σε μικρή ηλικία.
Μέσα σου όμως ξέρεις τι θέλεις, κι αν νομίζεις ότι δεν ξέρεις, εισπνοή-εκπνοή, βαθιές ανάσες και μια βάρκα που την ονόμασαν «ζωή» θα σε οδηγήσει, αργά η γρήγορα, στην Ιθάκη σου. Το ξέρουμε ότι είναι αγχωτικό, όση αισιοδοξία και αν μας διακατέχει. Το άγχος είναι άγχος. Ίσως μας βοηθήσει, είναι εποικοδομητικό, όταν υπάρχει κάποιο μέτρο. Ονειρέψου τη ζωή σου και προσπάθησε γι΄αυτήν όσο είσαι ακόμα νέος. Άλλωστε, όπως είπε και ο Λάο Τσε «Ένα ταξίδι χιλίων χιλιομέτρων αρχίζει με ένα βήμα». Οπότε φίλε μου, start your journey!
Γράφουν οι Λεβεντογιάννη Ραφαέλλα και Σπανού Σόφη
