Μπαίνοντας στην αίθουσα του κινηματογράφου και γνωρίζοντας πως οι κριτικές για την ταινία ήταν θετικές, ομολογώ πως ήμουν κυρίως αγχωμένος παρά hyped. Πάντα υπάρχει κάποιος που δεν θα του αρέσει μία ταινία, ενώ αυτή χαίρει της αποδοχής όλων και φοβόμουν μήπως αυτή τη φορά ήμουν εγώ αυτός. Αυτό δεν συνέβη. Ο Wolverine από τα πρώτα κιόλας λεπτά της ταινίας με κέντρισε.
Στο δυστοπικό μέλλον του Logan, εν έτει 2029, λίγοι είναι οι εναπομείναντες mutants. Συγκεκριμένα, ο ίδιος ο Wolverine (Hugh Jackman) θεωρεί πως με τον αρχηγό των X-Men Charles (Patrick Stewart) και τον αλμπίνο Caliban (Stephen Merchant) είναι οι μόνοι που επιβίωσαν, με τις δυνάμεις τους να φθίνουν μέρα με τη μέρα. Όλα αυτά μέχρι τη στιγμή που εμφανίζεται άλλο ένα mutant κορίτσι, η Laura (Dafne Keen), και ξεβολεύει το Logan από την «καθημερινότητα» του, ενώ παράλληλα μας βάζει απότομα στη δράση.
Δεν σου λέω περισσότερα για την ιστορία, καθώς το παρόν κείμενο υποσχέθηκα πως θα είναι spoiler free. Αυτό βέβαια δεν με εμποδίζει από το να εκθειάσω τις ερμηνείες των ηθοποιών. Το μοναδικό με αυτή την ταινία ήταν πως, αν και βγαλμένη από κόμικ, έμεινε ρεαλιστική και προσγειωμένη, κάτι που υποστήριξαν πλήρως όλοι οι ηθοποιοί. Ο Τζάκμαν κατάφερε να αποδώσει ένα Wolverine που, ενώ διατηρούσε τις ζωώδεις αντιδράσεις του και ατάκες πιο κοφτέρες από τα νύχια του, ήταν τόσο καταπονημένος όσο και περήφανος, αποδεικνύοντας πως δύσκολα μπορούσε να προσαρμοστεί στη νέα πραγματικότητα. Ο Stewart , ενώ πάλι υποδυόταν τον Charles, αποχαιρέτησε κάθε ηγετική του συμπεριφορά σε αυτή την ταινία και φάνηκε πιο ευάλωτος από ποτέ, έχοντας μερικές από τις πιο έντονες σκηνές μέσα στη δίωρη ταινία. Αποκάλυψη όμως ήταν και η νεαρή Dafne Keen, που με το τρομακτικά επίμονο της βλέμμα, με πολύ λίγα λόγια πρόσθετε ένταση και αμεσότητα στο φιλμ. Ένα βλέμμα που κατάφερνε να φαίνεται πιο απειλητικό και από τα αδαμάντινα νύχια της.
Η ταινία είναι όλα αυτά που περιμένεις να δεις λίγο πριν ο Τζακμαν κρεμάσει τα νύχια του. Με την προσθήκη του R, εξασφάλισε πως μικρά παιδιά δεν θα μπουν στις αίθουσες και έτσι μας πρόσφερε τα νύχια του Wolverine, και όχι μόνο, να διαπερνούν με κάθε δυνατό τρόπο ανθρώπινα κρανία και πλευρά, κάνοντας τον Tarantino να αισθάνεται μια ζήλεια. Αμέσως μετά από το λουτρό αίματος, δεν σταματούσε ποτέ να μας θυμίζει πως θα είναι η τελευταία, αφήνοντας μας την γλυκόπικρη γεύση του αποχωρισμού, που υπήρχε διάχυτη σε όλη τη διάρκεια.
Ο Μαρκ Τουέην είχε πει ότι «Κλασσικό είναι ένα βιβλίο που το υμνούν όλοι, αλλά δεν το έχει διαβάσει κανείς». Αν αυτή η ρήση ισχύει και την έβδομη τέχνη, τότε ελπίζω ο Logan να μην γίνει κλασσική hero ταινία, γιατί πρέπει να την δουν όλοι. Βρώμικο ξύλο, δυνατές ερμηνείες και σπαρακτικοί μονόλογοι είναι οι λόγοι που σύντομα θα μνημονεύεται ως μία από τις καλύτερες του είδους της.
Υ.Γ.: Marvel, είδες που δεν χρειάζεται να προσθέτεις συνέχεια αχρείαστο χιούμορ για να τα πας καλά στο box office;
