«Εισβάλλοντας» στην κοινωνία του 2016 θα συνειδητοποιήσει κανείς ότι η εμπειρία καθίσταται προαπαιτούμενη και ας είναι εκκολαπτόμενο το μέλος. Δε συγχωρούνται λάθη και άσχημες συμπεριφορές, επιπολαιότητες και αυθορμητισμοί. Δε συγχωρεί κανείς το να είσαι ο εαυτός σου. Με την λέξη «εισβάλλοντας» προσπαθώ να τονίσω τον χαρακτήρα των μελών που υποδέχονται τους «νεοσσούς». Διακρίνοντας ένα επιθετικό «φαίνεσθαι», οι νεότεροι προϊδεάζονται αρνητικά εκλαμβάνοντας έντονα το στοιχείο του ανταγωνισμού. Καθίστανται αποδέκτες μίας κάκιστης συμπεριφοράς, ικανής να τους παραγκωνίσει από ένα ιδανικό πλαίσιο συνεργασίας και αλληλοβοήθειας. Στέκονται αντιμέτωποι με ένα σύστημα που τους εξαναγκάζει να ωριμάσουν πριν την ώρα τους και να ανακαλύψουν έναν διαφορετικό τρόπο σκέψης, πιο περίπλοκο για τα δεδομένα της ηλικίας.
Αναφέρομαι και στο χώρο εργασίας του 2016, που δεν αρκείται σε νέα ακαλλιέργητα εργατικά χέρια ή μήπως αυτό προωθείται στον κύκλο του ανερχόμενου εργατικού δυναμικού; Προηγουμένως άσκησα μία έντονη κριτική για μία πραγματικότητα που ολοένα και τροφοδοτείται από τις εξελίξεις και τα σύγχρονα δεδομένα. Οι απαιτήσεις ορισμένων εργοδοτών ξεπερνούν τα όρια της πραγματικότητας, καθώς αναζητούν «γεμάτα» βιογραφικά σε νεοσύστατα πρόσωπα που εισέρχονται στον χώρο εργασίας. Σίγουρα, οι άνθρωποι είναι καταδικασμένοι να δουλεύουν για να επιτεύξουν το ζην κι όχι το ευ ζην, όπως θα ήταν το φρόνιμο. Δύσκολα ένας νέος μπορεί να κάνει όνειρα σε μία κλίμακα που να ξεπερνά τα δύο χρόνια, χωρίς να έχει κάτι δεδομένο στα χέρια του, κάτι που να του εξασφαλίζει πόρους για να αναπτυχθεί και να εξελιχθεί. Δυστυχώς, αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος, αν αναλογιστεί κανείς ότι υπάρχει και μία άλλη κατηγορία των νέων που δεν ψάχνουν, δεν έχουν συνειδητοποιήσει την φθίνουσα κατεύθυνση που έχουν πάρει τα πράγματα. Παραμένει αδρανής και ισχυρίζεται ότι ανήκει στους αδικημένους. Επομένως, το νόμισμα πρέπει να το κοιτάμε και από τις δύο μεριές για να δούμε αν είναι κάλπικο.
Ξεφεύγοντας από τον επαγγελματικό χώρο, καταφεύγουμε στο προσωπικό ιστορικό του καθενός. Ο καθένας θα ήθελε σε ορισμένες στιγμές του να είχε διαχειριστεί καλύτερα καταστάσεις με ωριμότητα και ηρεμία, αποβάλλοντας κάθε ίχνος επιπολαιότητας και έντασης από το προσκήνιο. Ο καθένας θα ήθελε να είναι εντάξει με την συνείδησή του και να είχε σκεφτεί πιο σφαιρικά, προκειμένου να αποφύγει άσχημες εξελίξεις και να διατηρήσει καλές σχέσεις με πρόσωπα που εμπλέκονταν σε αυτές. Όμως ίσως αυτή η ανάγκη για εμπειρία να αλλοιώνει εκείνη την γοητεία που διέπει τέτοιες σχέσεις αυθορμητισμού, να αποτελεί απόρροια κάποιου είδους φόβου που να δυσκολεύει την αναγνώριση της πραγματικής ταυτότητας και να αναδεικνύει εκείνη του διπλωμάτη-συμβολαιογράφου που θέτει όρους και δεν δίνεται όπως θα άρμοζε στην περίπτωση. Πιθανότατα να αναρωτηθήκατε πως γίνεται να συνδυάζονται τα παραδείγματα παραπάνω…εύλογη η απορία σας!
Σίγουρα το επαγγελματικό κομμάτι ταυτίζεται με την προσωπική ταυτότητα του καθενός. Και οι δύο καταστάσεις συνδέονται με πρόσωπα, τα οποία θα προτιμούσαν να είχαν εμπειρία, ώστε να μπορούσαν να συμβαδίσουν και να σταθούν καλύτερα σε καταστάσεις: Οι νέοι μη πεπειραμένοι θα ήθελαν να είχαν την εμπειρία, προκειμένου να αποκτούσαν με μεγαλύτερη ευκολία καλή επαγγελματική αποκατάσταση και να αντιμετώπιζαν με αποτελεσματικότητα κάποιες καταστάσεις.
