Το καλοκαίρι σιγά σιγά φτάνει στο τέλος του και η ώρα του απολογισμού των διακοπών κοντοζυγώνει για τους περισσότερους από εμάς. Αυτή η περίοδος του χρόνου βρίθει απο αναμνήσεις. Στιγμές χαράς, ξεκούρασης, διασκέδασης και απόλυτου ξεφαντώματος χαραγμένες στο μυαλό και τις ψυχές μας για να μας θυμίζουν αυτούς τους τελευταίους τρεις μήνες. Ατέλειωτες βουτιές στην παραλία και πολλές ώρες κάτω απο τον ήλιο μας κάνουν να καταλάβουμε περισσότερο τι θα πει καλοκαίρι.
Σε μία χώρα όπως η Ελλάδα με τις πανέμορφες αμμουδιές και το απέραντο γαλάζιο, η πρώτη μας σκέψη μόλις το καλοκαίρι πλησιάζει είναι να βάλουμε το μαγιό μας και να τρέξουμε στην παραλία. Ή μήπως όχι; Στο άκουσμα αυτής της τόσο απλής και κατά τα άλλα λογικής ιδέας πολλοί τρομάζουν, κατακλύζονται απο άγχος και τους πιάνει ταχυκαρδία. Είναι αλήθεια πως τα σύγχρονα δυτικά πρότυπα απαιτούν καλλίγραμμα κορμιά στις παραλίες που να ταιριάζουν με σώματα μοντέλων και όχι απλών καθημερινών ανθρώπων. Έχοντας αυτά στο μυαλό, αρκετοί κάνουν δίαιτες και λιμοκτονούν μόνο και μόνο για να ανταποκριθούν σε αυτό που προστάζει η μόδα και το lifestyle. Αποτέλεσμα αυτού η χαρακτηρισμένη και ως νόσος του lifestyle, νευρική ανορεξία.
Η νευρική ανορεξία (Anorexia nervosa) πιο γνωστή ως ανορεξία είναι μια διατροφική διαταραχή που χαρακτηρίζεται κυρίως από άρνηση για διατήρηση ενός υγειούς φυσιολογικού βάρους και έναν μανιώδη φόβο για την απόκτηση βάρους σε συνδυασμό με μια διαστρεβλωμένη εικόνα για τον εαυτό τους που μπορεί να διατηρηθεί από διάφορες προκαταλήψεις σχετικά με το σώμα του ή της, το φαγητό και την διατροφή τους. Τα άτομα με νευρική ανορεξία συνεχίζουν να νιώθουν πείνα, αλλά επιτρέπουν στους εαυτούς τους μόνο πολύ μικρές ποσότητες φαγητού.
Τα αίτια της νευρικής ανορεξίας σχετίζονται τόσο με γενετικούς, όσο και με περιβαλλοντικούς παράγοντες. Όσον αφορά τους πρώτους, έρευνες έχουν δείξει οτι η ανορεξία είναι κληρονομήσιμη σε μεγάλο βαθμό με ποσοστό κληρονομικότητας που κυμαίνεται από 56%-84%. Επίσης, δυσλειτουργίες στη σεροτονίνη και προβλήματα με την ύπαρξη άλλων ορμονών, όπως η λεπτίνη και η γκρελίνη ωθούν τα άτομα στη νόσο. Όσον τώρα αφορά τους περιβαλλοντικούς παράγοντες, είναι βέβαιο πως ζούμε σε μια κοινωνία η οποία προωθεί ενεργά τη λεπτή σιλουέτα ως ιδανικό. Τα άτομα διαπαιδαγωγούνται με το στερεότυπο του «για να είσαι αρεστός, πρέπει να είσαι και αδύνατος».
Η νευρική ανορεξία είναι όμως μάστιγα και τα συμπτώματά της στο σώμα και το πνεύμα του ασθενούς ουκ ολίγα. Στα σωματικά συμπτώματα βασική είναι η ακραία απώλεια βάρους, η τριχόπτωση, η υπόταση, η αναιμία. Άλλες επιπλοκές περιλαμβάνουν καρδιαγγειακά προβλήματα, φθορά των οστών και αύξηση πιθανότητας καταγμάτων αργότερα, πνευμονολογικά προβλήματα, απώλεια εμμήνου ρύσεως στις γυναίκες, μείωση τεστοστερόνης στους άνδρες, γαστρικά και νεφρικά προβλήματα. Άλλες πνευματικές διαταραχές που μπορεί να έχουν οι άνθρωποι που πάσχουν από αυτή την ασθένεια είναι οι διαταραχές προσωπικότητας, συναισθήματος και η κατάχρηση φαρμάκων. Τέλος πολύ πιθανή είναι η εκδήλωση κατάθλιψης. Όπως γίνεται σαφές η ανορεξία έχει πολυάριθμες επιπλοκές. Η πιο σοβαρή επιπλοκή όμως είναι ο θάνατος.
Μέλετες έδειξαν πως ακόμα και άτομα με γενετική προδιάθεση για την ανάπτυξη της νόσου, αν ζουν σε κατάλληλο περιβάλλον δύσκολα θα εμφανίσουν νευρική ανορεξία. Όσο για εκείνους που επηρεάζονται μόνο απο περιβαλλοντικούς πάραγοντες, εδώ πρέπει να κάνουμε κάτι όλοι. Όλα σε αυτό το ύπουλο και επικίνδυνο παιχνίδι με τα κιλά μας και τη δίαιτα ξεκινούν και τελειώνουν με την αγάπη του εαυτού μας όπως είναι. Αν αγαπήσουμε τον εαυτό μας και το σώμα μας και έχουμε πλήρη συναίσθηση του φυσιολογικού, που αποτελεί λέξη-κλειδί για την αποφυγή της ανορεξίας, τότε όλα θα είναι διαφορετικά.
Αγαπήστε, λοιπόν, τον εαυτό σας, βοηθήστε στην πάταξη των στερεοτύπων περί του αρεστού αποστεωμένου σώματος. Σκεφτείτε πόσο ανεκτίμητη είναι η ελευθερία του να βγαίνεις στην παραλία και να νιώθεις όμορφα, χωρίς να σκέφτεσαι τα κιλά, το πάχος ή το αδυνάτισμα. Το υπερμέγεθες φάντασμα στον καθρέφτη μπορούμε να το νικήσουμε, αν όμως ο καθένας πρώτα αλλάξει τον εαυτό του και όλοι μαζί τον κόσμο. Το ‘θεαθήναι» πρέπει να γίνει παρελθόν και ό,τι κάνουμε στο βωμό του, γιατί μόνο έτσι θα σπάσουμε τα δεσμά που μας εγκλωβίζουν μέσα στην εξωτερική μας εικόνα και θα ζήσουμε απαλλαγμένοι από αυτήν ή καλύτερα, ελεύθεροι!
Γράφει η Εύα Σμαραγδάκη
