«Είναι κρίμα να στερείς τα ομορφότερα λουλούδια από έναν κήπο γιατί στερείς από αυτόν την ομορφιά του», έγραφε σε μία εικόνα στο διαδίκτυο και αποτέλεσε αφόρμηση για απόπειρα αποτύπωσης μιας σκέψης-αλληγορίας που μου βασάνισε το μυαλό.
Κήπος αισθήσεων αποτελεί ο κόσμος μας που τον κατακλύζουν πληθώρα χρωμάτων, αρωμάτων και ορατών «θαυμάτων». Γοητευμένος απο τις εικόνες και από τις μυρωδιές, ο άνθρωπος αποπειράται να πλησιάσει καθετί που του κινεί την περιέργεια, καθετί που τον εντυπωσιάζει. Τα μάτια του αντανακλούν μια θέα χρωμάτων που φαντάζει ιδανική για εκείνον. Η μύτη του έχει πλημμυρίσει από τόσες οσμές που ωραιοποιούν την ψευδαίσθηση και ένα χαμόγελο τον καταλαμβάνει, αλλά που να΄ξερε… Όλα αυτά κινούνται κάτω μια λιακάδα, μια λιακάδα που αργά ή γρήγορα θα αρχίσει να επισκιάζεται από σύννεφα.
Έχει αρχίσει να περπατάει σε ένα μονοπάτι φτιαγμένο από πέτρες και χώμα. Εκείνος το επέλεξε για να μην αλλοιώσει τον πίνακα που αφουγκραζόταν, θεωρώντας μια δική του παρέμβαση αχρείαστη και ξένη συγκριτικά με την προέλευση του πίνακα, αλλά που να΄ξερε. Κατά μήκος του μονοπατιού υπάρχουν φαναράκια τα οποία έδειχναν άχρηστα την δεδομένη χρονική στιγμή, αλλά φάνταζαν εκπληκτικά στολίδια. Χάραζαν μια δική τους πορεία, την οποία ο άνθρωπος δεν μπορούσε να αγνοήσει, αλλά ούτε και να την ακολουθήσει απαραίτητα. Ο άνθρωπος οδηγούνταν σε έναν ψευδαισθητικό παράδεισο, ο οποίος τον παραπλανούσε και του προκαλούσε μπέρδεμα. Δεν μπορούσε να τοποθετήσει τα «θέλω» του σε μία γραμμή προτεραιοτήτων, γιατί είχε καταληφθεί από έναν πρωτόγνωρο για εκείνον ενθουσιασμό. Υπήρχε μια αταξία στο μυαλό του, τέτοια που οι αισθήσεις του αποτελούσαν τους μοναδικούς καθοδηγητές. Θέλησε, λοιπόν, να ξεφύγει απο τα δεσμά της οπτικής και της οσφρητικής μονάχα επαφής και να διαφύγει στην ενεργοποίηση της αίσθησης που του είχε απομείνει.
Υπάρχει ένα μεγάλο δίλημμα για εκείνον: να ξεπεράσει τα όρια του μονοπατιού και να προσφέρει την δική του πινελιά στον πίνακα ή να διατηρήσει την κίνηση του ομαλή κατά μήκος του μονοπατιού; Πως είναι δυνατόν να μην διαταράξει την ομαλότητα και την αρμονία που διαγράφεται στον πίνακα, αφού το αίσθημα της περιέργειας εντείνεται σταδιακά; Γιατί να μην διαπράξει την ύβρη και να επιχειρήσει να κάνει το «προπατορικό αμάρτημα»;
Φτάνει η στιγμή που τα βήματα του ανθρώπου αντιστοιχούν στα πρώτα βήματα της δικής του παρέμβασης. Κάνει ενα βήμα και διαφεύγει των ορίων μεταξύ μονοπατιού και κήπου χωρίς να συνειδητοποιεί την αλλοίωση που έχει πραγματοποιηθεί στον πίνακα. Τα μάτια του είναι προσηλωμένα στην θέα των ποικίλων μορφών και χρωμάτων. Κάθε πάτημα του και χαρακιά στον πίνακα. Παρατηρεί, αλλά όχι διεξοδικά. Και καθώς φτάνει στον ένα από τους στόχους του, το χαμόγελο πλατιάζει και τα μάτια του αδρανοποιούνται. Έχει τυφλωθεί από την ομορφιά την οποία τείνει να αγγίξει έχοντας καταληφθεί απο έναν μανιώδη ενθουσιασμό, ο οποίος συνοδεύεται με έναν απροσδόκητο ενδοιασμό. Και στην σύνδεση των δύο συντελεστών διακρίνεται μία τριβή. Μια τριβή που είναι πρωτόγνωρη για τον άνθρωπο, εφόσον όμοια δεν έχει νιώσει.
Αποτέλεσμα της τριβής η θέαση του αίματος που προκαλεί ένα αίσθημα απέχθειας αποτυπωμένο στο πρόσωπο του απρόσεχτου ανθρώπου. Το άνθος του πάθους είναι η πέτρα του σκανδάλου. Παρ΄όλα αυτά, συνειδητοποιεί την κατάσταση και το αίσθημα της απέχθειας το απορροφά η ομορφιά αυτού, καθιστά τον πόνο προσωρινό και πρόσκαιρο και το αντικαθιστά με εκείνη την λάμψη που είχε καταλάβει το πρόσωπο του ανθρώπου. Λόγω του έντονου ενθουσιασμού, κόβει μερικά από την γκάμα χρωμάτων που διατίθεται και μεταβαίνει στην αντίπερα όχθη του μονοπατιού. Εκεί, αντικρίζει μια ακόμη παλέτα χρωμάτων που τον αναγκάζει να κάνει άλλη μία παρέμβαση. Το βλέμμα του προσηλώνεται σε ενα άνθος με άσπρα πέταλα. Εκείνο το άνθος προσέφερε προσωρινή παρηγοριά στους αδικοχαμένα «τσιμπημένους», οι οποίοι αδημονούσαν για την εξέλιξη και δείλιαζαν έχοντας καταληφθεί από ντροπή. Αλλά όλα αυτά αποτελούσαν μία θεωρία για τον άνθρωπο έως ότου έφτασε η χρονική περίοδος που αντιμετώπιζε μία τέτοια σειρά δυσκολιών. Για εκείνον φανταζε ενα «χαζο λουλουδακι», που απλα ξεφορτωνόσουν τα πέταλα και έπειτα δεν είχε καμία αξία, αλλά όλα έχουν την σημασία τους. Αυτά ήταν μηδαμινά δείγματα συγκριτικά με την υπέρογκη ποικιλομορφία που είχε συναντήσει.
Ξαφνικά, ξέσπασε βροχή που σήμανε την ώρα να επιστρέψει στο σπίτι. Τότε ο άνθρωπος άρχισε να τρέχει κατά μήκους του μονοπατιού. Η βροχή άρχισε να γίνεται όλο και πιο έντονη, ο άνθρωπος έτρεχε όλο και πιο γρήγορα και για να διασώσει τα επίλεκτα άνθη που τα κρατούσε σφιχτά, επειδή ήταν τρομαγμένος από τις αστραπές που έκαναν αισθητή την παρουσία τους με μια διακοπτόμενη αλλόκοτη λάμψη συνοδευόμενη με έναν ήχο αποσπώντας έτσι όλο το ενδιαφέρον απο την οπτική εικόνα. Φτάνοντας στο τέλος του μονοπατιού συναντά ένα σπίτι που αρχικά του προκαλεί μεγάλη έκπληξη και φόβο λόγω μιας σκοτεινής όψης που την έλουζαν σταγόνες βροχής με μία τόσο δυνατή κρούση σα να το λιθοβολούσαν. Μπαίνει μέσα μηχανικά, ξέροντας τον τρόπο ξεπερνώντας την μοναδική συναισθηματική και νοητική τροχοπέδη που τον ταλαιπωρούσε.
Έχοντας προϊδεαστεί αρνητικά προτού κάνει το μεγάλο βήμα, ο εντυπωσιασμός καθίσταται πιο έντονος αναλογικά με αυτό που αντικρίζει. Το εσωτερικό του κτιρίου ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με το εξωτερικό σε συνδυασμό με τις συνθήκες που επικρατούσαν. Μία ζεστή ατμόσφαιρα τον αγκάλιαζε καθώς προχωρούσε στα ενδότερα της οικίας. Ένα αίσθημα ευφορίας αποτυπώνεται στο πρόσωπο του όταν συνειδητοποιεί ότι οι κόποι του επέφεραν καρπούς. Το επίλεκτο εκείνο μπουκέτο είχε επιβιώσει από εκείνη την δυνατή νεροποντή. Ακολούθως, ο ίδιος, σα να γνώριζε καλά τον χώρο, καταφεύγει σε ένα ντουλάπι, βουτάει βιαστικά ένα βάζο και το γεμίζει με νερό. Πρόσεξε ότι ταίριαζε αρμονικά η φιλόξενη και ήρεμη ατμόσφαιρα που δημιουργούσε η φλόγα του τζακιού με την έντονη πολυχρωμία των λουλουδιών. Έτσι, κάθισε στην πολυθρόνα και με την συντροφιά του τετράποδου φίλου που ξεπρόβαλε ξαφνικά άρχισε να εκμυστηρεύεται τα πεπραγμένα της ημέρας.
