Ο Δ. Αποστολάκης είναι γνωστός για τον εκκεντρικό τρόπο με τον οποίο συνηθίζει να εκφράζεται και να σχολιάζει την επικαιρότητα, πότε ντυμένος στρατιωτικός και πότε αποστομώνοντάς μας με ένα πορφυρό κιμονό. Στην πιο πρόσφατη συναυλία του που έτυχε και τον παρακολούθησα, σταύρωσε στωικά τα χέρια του και πριν να αρχίσει το τραγούδι, διερωτώμενος ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα του ανθρώπου σήμερα, στο σούσουρο που ο ίδιος προκάλεσε, απάντησε μόνος του: «Η αποσπασματικότητα». Από τι; Ανταλλάξαμε ύποπτα βλέμματα όλοι. «Από τον συνάνθρωπο μας και από το περιβάλλον μας, το νερό, τα δέντρα και τα πουλιά.»
Ομολογώ ότι ένα δίκιο το έχει. Και δυστυχώς, η καθημερινότητα τον επιβεβαιώνει μέσα από τις εικόνες που απαθανατίζει με το νοερό φακό της. Δίπλα από τους σκουπιδοτενεκέδες της γειτονιάς, ξεχειλίζουν από κάθε μεριά, επιπλέον συσκευασίες, λερωμένες και ανθυγιεινές. Τα δε διαφημιστικά χαρτάκια που πετάμε στο έδαφος θα μπορούσαν να συνθέσουν έναν καινούργιο τάπητα, πολύχρωμο και ιδιαίτερα κούλ. Τα συνοδευτικά αποτσίγαρα και οι γόπες είναι σε θέση να βάλουν φωτιές σαν εκείνες που συντροφεύουν την ελληνική ύπαιθρο τους καλοκαιρινούς μήνες. Τέλος – και επιτρέψτε μου το σχόλιο – παράδειγμα αποτελεί και η ρίψη τελειωμένων μπουκαλιών ή κουτιών αλκοολούχων ποτών ειδικά σε συναυλίες που οργανώνονται δήθεν για περιβαλλοντολογική ευαισθητοποίηση του κόσμου (μην κόβετε τα δέντρα στη Χαλκιδική ας πούμε, αλλά το τέλος της εκδήλωσης συνδέεται πάντα με πατημένα πλαστικά που οι οικολόγοι μάγκες βαρέθηκαν να πετάξουν στα σκουπίδια.
Και όταν μάλιστα γνωρίζεις ότι πρόκειται για ένα υλικό το οποίο δεν αποσυντίθεται τελείως ΠΟΤΕ (σκέψου ότι το πρώτο πλαστικό που φτιάχτηκε ever υπάρχει ακόμη και ενδεχομένως να συντροφεύει και τα εγγόνια σου) αρχίζεις και αναλογίζεσαι πόσο καταστροφικός γίνεσαι όταν με το παραμικρό αγοράζεις και πετάς μπουκαλάκια με νερό. Αντί να έχεις μια συγκεκριμένη συσκευασία στην οποία θα ανανεώνεις μόνο το νερό έτσι, ώστε να σώσεις τη μητέρα Γη από ενέργεια, βρωμιά και τα συναφή.
Αλλά πολλοί θα σκεφτούν και θα πουν ότι και εγώ να μην αγοράσω καινούργιο μπουκαλάκι, κάποιος άλλος θα βρεθεί να υπερκαταναλώσει. Σε αυτούς απαντάω ότι αν όλοι σκεφτόμασταν έτσι και δεν πιστεύαμε ότι ο κόσμος μπορεί να αλλάξει, τότε δε θα γίνονταν ποτέ επαναστάσεις, και ούτε ο κόσμος θα πίστευε σε ιδανικά. Τι λέω και εγώ; Ψιλά γράμματα.
Α! Κάτι ακόμη προς τους φορείς των παραπάνω απόψεων και εν γένει αντί-ιδεαλιστών: ΔΕ ΜΑΣ ΑΝΗΚΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΕΤΟΥΤΗ ΤΗ ΓΗ. Ούτε το πράσινο του χορταριού, ούτε το κόκκινο των λουλουδιών, ούτε το μπλε του ουρανού. Ίσα-ίσα, έχουμε υποχρέωση να τα διαφυλάξουμε για τις επόμενες γενιές. Έχουμε ήδη νοθέψει το αυθεντικό τους χρώμα με αρκετό γκρίζο. Καιρός να φανούμε και σε κάτι χρήσιμοι.
